﴿وَ رَبُّكَ يَخْلُقُ ما يَشاءُ وَ يَخْتارُ ما كانَ لَـهُمُ الْـخِيَرَةُ سُبْحانَ اللّٰـهِ وَ تَعالى عَـمَّا يُشْرِكُونَ﴾. (۱)
پروردگار تو هر چه بخواهد مى‌آفریند، و هر چه بخواهد برمى‌گزیند؛ آنان (در برابر او) اختیارى ندارند؛ منزه است خداوند، و برتر است از همتایانى كه براى او قائل مى‌شوند.
﴿وَ ما كانَ لِـمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إِذا قَضَى اللهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَـهُمُ الْـخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَنْ يَعْصِ اللهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً مُبيناً﴾. (۲)
هیچ مرد و زن با ایمانى حق ندارد هنگامى كه خدا و پیامبرش امرى را لازم بدانند، اختیارى (در برابر فرمان خدا) داشته باشد؛ و هر كس نافرمانى خدا و رسولش را كند، به گمراهى آشكارى گرفتار شده است.
از این رو، در جامعه‌ای که متعلق به خداست و مردم خدا را به ربوبیّت پذیرفته‌اند، اگر کسی بخواهد بدون اذن پروردگارشان حکومت کند، همچون کسی است که بخواهد منصبی را در یک وزارتخانه اشغال کند و به انجام امور بپردازد، بدون این که از یک مقام صلاحیّت‌داری اجازه داشته باشد. او حتی اگر کارش هم درست و خوب باشد مورد مؤاخذه قرار می‌گیرد. به همین دلیل است که مجری قانون اسلام هم باید با اذن صاحب مردم و جامعه اسلامی که خداوند متعال است تعیین گردد.
بنابراین، مجری قانون، حتّی اگر تمام قوانین را بر طبق موازین اسلامی اجرا کند، باید مأذون از طرف خدا باشد. این اذن، گاهی به صورت خاص است، همان طور که در مورد رسول خدا و ائمه معصومین عليهم‌السلام چنین بود و نیز در مورد کسانی که پیامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم یا اهل‌بیت آنها را شخصاً نصب کرده‌اند. و گاهی اذن و یا نصب عام است، چنان كه در زمان غیبت و نیز در عصر امامانی که قدرت سیاسی را به دست نداشتند، افراد صلاحیت‌دار با
___________________
(۱) قصص / ۶۸.
(۲) احزاب / ۳۶.
