درس چهل و دوّم
امامت امام مهدی عجل‌الله‌تعالى‌فرجه‌الشريف
از نصوص و ادله امامت ائمه اطهار سخن به میان آمد، امّا در خصوص امامت آخرین اوصیای الهی ضروری است که با تفصیل بیشتری بحث شود. درسهای آینده به زوایای گوناگون امامت حضرت ولی عصر عجل‌الله‌تعالى‌فرجه‌الشريف و شرایط عصر ظهور اختصاص دارد. در این درس به پیشینه اعتقاد به مهدویت در ادیان گذشته می‌پردازیم و سپس از دلائل امامت ایشان یاد خواهیم کرد.
در هر عصر و زمانی، وجود حجت الهی در زمین برای هدایت و رهبری رهجویان و اتمام حجت با گردن‌کشان، لازم است. این نیاز در طول تاریخ اسلام، به روشهای گوناگون و متناسب با شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه، از طرف امامان معصوم عليهم‌السلام پاسخ داده شده است. لیکن پس از شهادت امام حسن عسکری عليه‌السلام و آغاز امامت حضرت حجة بن الحسن العسکری عليه‌السلام ، دوره جدیدی از امامت آغاز گردید که در برگیرنده شرایط خاص سیاسی و اجتماعی و به دنبال آن، روشی متناسب با آن برای تداوم امامت بود. این دوران که در ادبیات مذهب تشیع تحت عنوان «دوران غیبت» شناخته می شود، شامل مسائل و مباحثی است که در اینجا به مهمترین آنها به اجمال می پردازیم.
۱. اصالت مهدویت
اصل اعتقاد به نجات‌دهنده بشریّت از ظلم و بی‌عدالتی و ایجادکننده مدینه فاضله انسانی، امری است ریشه‌دار در فرهنگ‌های گوناگون جوامع انسانی. آئین‌های یهود، مسیحیت، زردشت و بودا، همگی هر چند با عبارات گوناگون، اما از ایده‌ای یکسان درباره آینده‌ای امیدبخش برای عالم بشریّت خبر می‌دهند. (۱)
مسلمانان نیز با همه اختلافات، بر اساس بشارت نبی مکرم اسلام صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم ، به اصل ظهور
___________________
(۱) تاریخ ابن خلدون، ج ۱، ص ۵۵۵.
