در درس‌های گذشته با وحدانیت خداوند و نشانه های آن آشنا شدیم و از این پس به برخی دیگر از مهم ترین صفات خداوند خواهیم پرداخت. یکی از صفات خداوند صفت علم است که در این درس به معرفی و اثبات آن می‌پردازیم و از برخی ویژگی‌های آن یاد می‌کنیم.
صفت علم در قرآن کریم با واژگانی هم چون «عالم»، «علیم»، «علّام»، «أعلم»، «خبیر»، «شهید» و نظایر آن بیان گردیده است و در مصادیق جزیی، در قالب كلماتی چون «سمیع» و «بصیر»خوانده شده است. حال باید دید علم الهی چه ویژگی‌هایی دارد و چه مسایلی پیرامون آن مطرح است.
در صفت علم قبل از هر چیز باید دو موضوع اصلی پی گرفته شود که یکی، اثبات اصل علم خداوند و دیگری، ویژگی های خاص علم الهی است.
۱. اثبات علم الهی
آفرینش جهان و نیز نظم و هم‌بستگی دقیق اجزای آن، نشانه‌ای بر علم خداوند متعال است. در حقیقت آفرینش و نظامات پیچیده و شگفت‌آور آن، همان طور که وجود خداوند را ثابت می‌کند، علم، قدرت و حکمت صانع آن را نیز نشان می‌دهد. برای مثال، اگر به یک اتم یا به کل منظومه شمسی دقت کنیم در می‌یابیم که اگر نیروی جاذبه بین الکترون و هسته اتم یا جاذبه میان سیارات و خورشید، اندکی کم یا زیاد شود، اجزاء اتم و منظومه شمسی یا به هم برخورد می‌کنند یا به بیرون پرتاب می‌شوند و در نتیجه، جهان نابود می‌شود. از اینجا در می یابیم که فقط یک عالم مطلق می‌تواند این اجزاء را پدید آورد و بر اساس قوانین دقیق، آن‌ها را با هم هماهنگ کند.
آیاتی از قرآن کریم بیان‌گر این حقیقت است که خداوندی كه این جهان پیچیده و دقیق را آفریده است، نسبت به آنچه آفریده است، نمی‌تواند آگاه نباشد. از جمله در آیه
