۲. معجزه
یکی از راه‌های اثبات امامت امامان، معجزه است. چنان که در مبحث نبوت اشاره شد، معجزه به معنای عام، امری خارق العاده است که همراه با ادعای منصبی الهی ارائه می‌گردد. بنابراین معجزه دارای شرائط و خصوصیاتی است که نشانه‌ای روشن و دلیلی آشکار بر صدق ادّعای آورنده آن می باشد. آن شرایط و خصوصیات به اختصار عبارتند از:
الف) هیچ انسانی حتّى نوابغ، به اتّکاى قدرت بشرى بر انجام آن توانا نباشند.
ب) آورنده معجزه باید دیگران را به مقابله دعوت کند و در این کار خویش مغلوب دیگران نشود.
ج) معجزه حتماً باید توأم با ادّعاى منصبی الهی باشد. (۱)
اگر کسى به راستى توانست چنین امر خارق العاده‌ای انجام دهد و همراه آن ادّعاى امامت کند، و مخالفان را به مقابله طلبد و به اصطلاح «تحدّى» نماید و همگان در برابر او عاجز شوند، یقین پیدا مى‌شود که او این مقام ولایت را از طرف خداوند دارد.
شیعه معتقد است كه حق تعالی برای بزرگداشت ائمه عليهم‌السلام به عنوان مقرّب‌ترین اولیاء خود، امور خارق العاده‌ای را به دستشان جاری می‌سازد. (۲) آن بزرگواران خود نیز از جانب خداوند منّان دارای قدرت موهبتی هستند و با آن قدرت، هر وقت و هر جا که لازم و شایسته بدانند اقدام به انجام اموری می کنند که فراتر از سنت‌های عادی و طبیعی است. این معجزات غالباً همراه با اثبات امامت آن بزرگواران است. به عنوان نمونه، می توان به ماجرای شهادت حجر الاسود بر امامت امام سجاد عليه‌السلام در حضور عمویشان محمّد بن حنفیه اشاره کرد:
روزی امام سجاد عليه‌السلام در سنین نوجوانی، بر محمد بن حنفیه عبور می‌کردند. محمّد از جای بر می‌خیزد و بر آن حضرت سلام می‌دهد، به سوی وی می‌رود و بر پیشانیش بوسه
___________________
(۱) مکارم شیرازی، پنجاه درس اصول عقاید برای جوانان، درس چهارم.
(۲) الغدیر، ج ۳، ص ۴۰۲.
