۲ .۲.معلَّق بودن زمین در فضا
ویژگی دیگر زمین، رها بودن آن در فضا و كنترل آن به وسیله پایه‌هاى نامرئى قوّه جاذبه است. قرآن تصریح مى‌كند كه:
﴿وَ مِنْ ءَايَـتِهِ أَن تَقُومَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ بِأَمْرِهِ﴾. (۱)
و از آیات او این است كه آسمان و زمین به فرمان او برپاست.
این آیه به روشنى دلالت دارد كه كُرات آسمانى و زمین بی‌ستون و پایه و بدون پیوند مادّى و محسوس و تنها به فرمان خداوند متعال، در فضا استوارند. (۲)
نكته مهم و قابل توجّه، چگونگى اجراى امر الهى در استوار ماندن كُرات آسمانى و زمین در فضا و نگهدارى آنها در مدار خویش است كه در آیه دیگر، توضیح داده شده است:
﴿اللهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا﴾. (۳)
خدا همان كسى است كه آسمانها را، بدون ستونهایى كه براى شما دیدنى باشد، برافراشت.
این آیه، «اَمر» و «اِمساک» الهى در آیات قبلى را توضیح مى‌دهند كه جلوگیرى از سقوط آسمانها و زمین به فرمان خدا و به وسیله پایه‌هاى نامرئى است كه در دانش امروز، «قوّه جاذبه» نامیده مى‌شود. از این رو، وقتى یكى از اصحاب امام رضا عليه‌السلام به نام حسین بن خالد از ایشان درباره این سخن خداوند متعال پرسید كه:
﴿وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الْـحُبُكِ﴾. (۴)
قسم به آسمان كه داراى چین و شكنهاى زیباست.
امام عليه‌السلام در پاسخ انگشتانش را در هم فرو برد و فرمود:
___________________
(۱) روم / ۲۵.
(۲) در این باره رک: التبیان، ج ۸ ، ص ۲۴۳ ؛ تفسیر نمونه، ج ۱۶، ص ۴۰۲.
(۳) رعد / ۲؛ و نیز رک: لقمان/۱۰.
(۴) ذاریات / ۷ .
