﴿إِنّ ربَّكُمُ اللهُ الّذى خَلَقَ السَّماوَاتِ وَ الأَرْضَ فى سِتّةِ أَيّامٍ ثُمّ اسْتَوى عَلَى الْعَرشِ﴾. (۱)
پروردگار شما، خداوندى است كه آسمانها و زمین را در شش روز آفرید؛ سپس به تدبیر جهان هستى پرداخت.
با این وصف، فرآیند آفرینشِ گستره جهان طبیعت، در مدّت شش روز صورت بسته است. مقصود از «یوم» در این آیه، فاصله زمانى معینى است كه مقدار دقیق آن بر ما آشكار نیست. در برخی از آیات قرآن، هر یوم را هزار سال شمارش كرده است:
﴿وَإِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِـمَّا تَعُدُّونَ﴾. (۲)
بنابراین، آنچه به یقین مى‌توان گفت، این است كه خلقت جهان طبیعت در طول شش دوره پیاپی صورت گرفته است. از مباحث آینده می‌توان دریافت كه منظور از آسمان در قرآن دامنه وسیعی از حقائق عالم است كه در دانش كنونی بشر هنوز ناشناخته مانده است.
۲. ۱. هفت آسمان
قرآن کریم از آسمان‌های هفت‌گانه سخن به میان آورده است:
﴿اللهُ الَّذى خَلَق سَبْعَ سَماوَاتٍ﴾. (۳)
خداوند همان كسى است كه هفت آسمان را آفرید.
از پاره‌اى آیات به دست مى‌آید كه آسمان در آغاز، فضاى واحدى از جنس دود (گاز) بوده و سپس خداوند آن را به صورت هفت آسمان پرداخته است:
___________________
(۱) اعراف / ۵۴؛ یونس / ۳.
(۲) حج / ۴۷؛ و نیز رک: سجده / ۵.
(۳) طلاق / ۱۲.
