به همین ترتیب، برخی می‌پنداشتند که ائمه عليهم‌السلام از روح الهی برخوردارند و یا حضرت عیسی را به ذات الهی منسوب می‌ساختند. در روایات اهل بیت عليهم‌السلام به شدت با این افكار مبارزه شده و این مطالب را كفر و الحاد دانسته‌اند. روح انسان مخلوق خداست و از « امر» خداست و خدا جزء ندارد. از خدا چیزی كم نمی‌شود و بر او افزون نمی‌گردد واساساً هیچ گونه شباهتی میان انسان و خالق او وجود ندارد.
پس منظور از ﴿مِنْ روحِنا﴾ این نیست كه چیزی از خدا در انسان دمیده شده است و یک عنصر خدائی در انسان وجود دارد بلکه این نسبت به تعبیر ادیبان «اضافه تشریفی» است، یعنی خداوند برای بزرگداشت روح انسان، این مخلوق شگفت‌انگیز را به خود منسوب کرده است، چنان که کعبه را خانه خود ﴿بَیْتِی﴾ (۱) خوانده است.
نتیجه آن كه از قرآن کریم بر می‌آید كه در آدمی، جز بدن، چیزی بسیار شریف و بزرگ وجود دارد که مخلوق خداست و تا آن حقیقت در انسان قرار نگیرد، آدمی به مرتبه انسانیت نمی‌رسد. (۲)
___________________
(۱) بقره / ۱۲۵؛ حج / ۲۶.
(۲) اقتباس از معارف القرآن، ج ۳.
