﴿لا يَسْمَعُونَ فيها لَغْواً وَ لا تَأْثيماً * إِلَّا قيلاً سَلاماً سَلاماً ﴾. (۱)
در آن (باغهاى بهشتى) نه لغو و بیهوده‌اى مى‌شنوند نه سخنان گناه آلود؛ تنها چیزى كه مى‌شنوند سلام است سلام.
و دل های بهشتیان از صفا و صمیمیت نسبت به یکدیگر آکنده است و حقیقت انس و رفاقت بین آنان جریان دارد، به گونه‌ای که خداوند متعال رفاقت و دوستی آنها را تحسین نموده است:
﴿وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً﴾. (۲)
و آنها رفیقهاى خوبى هستند.
آری، خداوند از دلهای بهشتیان کینه و حسد را بر می‌کند و آنگاه برادرانه از مصاحبت یکدیگر لذت می‌برند:
﴿وَ نَزَعْنا ما في صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلين﴾. (۳)
و آنچه از دشمنى و كینه در سینه‌هایشان بوده برکنیم تا برادروار بر تخت‌هایى روبروى یكدیگر بنشینند.
همچنین در توصیف مجالس اهل بهشت آمده است که آنان بر کرسی‌های زربفت و مزیّن به جواهرات، مقابل یکدیگر نشسته‌اند و گرداگرد آنان را خادمان با قدح‌ها و ابریقهایی از طلا و نقره و کاسه‌های شراب، گرفته‌اند. از آشامیدن آنها عقل زایل نشده و عوارض شراب‌های دنیایی را ندارند. میوه از هر نوع و گوشت کباب از هر مرغی که بخواهند، حاضر می‌باشد. همچنین از مصاحبت حوریان سیم اندام و سیاه چشم، بهره می‌برند. در این شرایط نه سخن لغوی بشنوند و نه چیزی که متضمن فحش و گناه باشد؛ مگر سلام و تحیّتی که با آن یکدیگر را نوازش می‌کنند. (۴)
___________________
(۱) واقعه / ۲۵ - ۲۶.
(۲) نساء / ۶۹
(۳) حجر / ۴۷.
(۴) حق الیقین، ص ۴۹۲.
