مقدّمه
در درس سى و ششم گفتيم که اختلاف شيعه و سنّى پيرامون موضوع امامت، در سه مسأله است: يکى آنکه امام بايد از طرف خداى متعال نصب شود، ديگر آنکه بايد داراى ملکه عصمت باشد، و سوم آنکه بايد داراى علم خدادادى باشد. و در درس سى و هفتم هر سه مسأله را با يک بيان عقلى، اثبات کرديم و در درس سى و هشتم به بعضى از دلايل نقلى منصوب بر بودن ائمه (عليهم الصلوة و السلام) از طرف خداى متعال، اشاره کرديم و اينک در اين درس به بيان عصمت و علم خدادادى ايشان مى‌پردازيم.
عصمت امام
بعد از اثبات اينکه امامت، منصبى است الهى که خداى متعال به على بن ابيطالب و فرزندانشان(ع) عطا فرموده است مى‌توان عصمت ايشان را از اين آيه شريفه، استنباط کرد:«لا يَنالُ عَهْدِي الظّالِمِين»(١) که اعطاء مناصب الهى را به کسانى که آلوده به گناه باشند نفى مى‌کند.
و نيز از آيه «أُولِي الْأَمْرِ»(٢) که اطاعت مطلق از ايشان را لازم شمرده و آن را قرين اطاعت رسول خدا(ص) قرار داده است استفاده مى‌شود که هيچگاه اطاعت ايشان منافاتى با
__________________
١. ر. ک: سوره بقره، آيه ١٢٤.
٢. ر. ک: سوره نساء، آيه ٥٩.
