و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى. قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمى وَ قَدْ كُنْتُ بَصِيراً. قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى»(١).

و کسى که از ياد من (يا کتاب من) اعراض کرد زندگى سختى خواهد داشت و روز قيامت، او را کور خواهيم کرد. گويد: چرا مرا کور محشور کردى در صورتى که قبلا نابينا بودم؟ (خداى متعال) گويد: همچنانکه آيات ما به تو رسيد و آنها را به فراموشى سپردى امروز فراموش مى‌شوى!

پس علت کورى آن جهان، فراموش کردن آيات الهى در اين جهان است نه کورى ظاهرى.

پس رابطه دنيا و آخرت، غير از نوع رابطه‌اى است که بين اسباب و مسبّبات دنيوى، وجود دارد.

نعمتهاى دنيا موجب شقاوت اخروى هم نمى‌شود

از سوى ديگر، بعضى پنداشته‌اند که ميان نعمتهاى دنيا و نعمتهاى آخرت، رابطه معکوس، برقرار است و کسانى به سعادت اخروى مى‌رسند که از نعمتهاى دنيا، بهره‌اى نبرده باشند. و بر عکس، کسانى که از نعمتهاى دنيوى، برخوردار باشند از سعادت اخروى، محروم خواهند بود. و به آيات و رواياتى تمسّک کرده‌اند که دلالت دارد بر اينکه دنياپرستان، بهره‌اى از آخرت ندارند. غافل از(٢) اينکه دنياطلبى، مساوى با بهره مندى از نعمتهاى دنيا نيست بلکه دنياطلب، کسى است که لذّتهاى دنيا را هدف فعاليتهاى خود قرار دهد و همه نيروهايش را صرف دستيابى به آنها کند هر چند به خواسته هايش نرسد؛ و آخرت طلب، کسى است که دل به لذّتهاى دنيا نبندد و هدفش زندگى آخرت باشد هر چند از نعمتهاى دنيوى فراوانى برخوردار باشد مانند

__________________

١. طه / ١٢٤-١٢٦.

٢. بقره / ٢٠٠، آل عمران / ٧٧، اسراء / ١٨، شورى / ٢٠، احقاف / ٢٠.

۵۱۱۳