حلّ چند شبهه
پيرامون برهانى که براى ضرورت بعثت انبياء (عليهم السلام) بيان شده، سؤالات و شبهاتى مطرح مى‌شود که اينک به ذکر و پاسخ آنها مى‌پردازيم:
١- اگر حکمت الهى، اقتضاى بعثت انبياء براى هدايت همه انسانها را دارد پس چرا همگى ايشان در يک منطقه خاص جغرافيايى (خاورميانه) مبعوث شده اند. و ساير بخشهاى روى زمين از اين نعمت، محروم مانده اند؟ مخصوصاً با توجه به اينکه در روزگارهاى پيشين، وسايل ارتباط و تبادل اطلاعات، خيلى محدود بوده و انتقال اخبار از نقطه‌اى به نقطه ديگر به کندى، انجام مى‌گرفته است و شايد اقوام و مللى بوده‌اند که اصلا اطلاعى از دعوت انبياء، پيدا نکرده اند.
پاسخ اين است که اولا ظهور انبياء (عليهم السلام) اختصاص به منطقه خاصى نداشته و آيات کريمه قرآن، دلالت دارد بر اينکه هر قوم و امتى پيامبرى داشته اند، چنانکه در آيه (٢٤) از سوره فاطر مى‌فرمايد:
«وَ إِنْ مِنْ أُمَّة إِلاّ خَلا فِيها نَذِيرٌ» و در آيه (٣٦) از سوره نحل مى‌فرمايد: «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِي كُلِّ أُمَّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطّاغُوتَ». و اگر در قرآن مجيد تنها نام عده معدودى از انبياء عظام (عليهم السلام) برده شده، بدين معنى نيست که تعداد ايشان منحصر به همين افراد بوده است، بلکه در خود قرآن، تصريح شده به اينکه بسيارى از پيامبران بوده‌اند که نامى از ايشان در اين کتاب شريف به ميان نيامده است. چنانکه در آيه (١٦٤) از سوره نساء مى‌فرمايد:
