مقدّمه

دانستيم که ايمان به همه پيامبران و پذيرفتن همه پيامهاى ايشان ضرورت دارد(١) و انکار يک پيامبر يا انکار يکى از احکام و پيامهاى او به معناى انکار ربوبيّت تشريعى الهى و نظير کفر ابليس مى‌باشد.

بنابراين، بعد از ثابت شدن رسالت پيامبر اسلام(ص) ايمان به آن حضرت و ايمان به همه آياتى که بر او نازل شده و همه احکام و قوانينى که از طرف خداى متعال آورده است ضرورت دارد.

اما ايمان آوردن به هر پيامبر و کتاب آسمانى او مستلزم ضرورت عمل بر طبق شريعت وى نيست چنانکه مسلمانان، ايمان به همه پيامبران عظام (عليهم السلام) و به همه کتب آسمانى دارند ولى نمى‌توانند و نبايد به شرايع پيشين، عمل کنند و قبلا نيز اشاره شد که وظيفه عملى هر امتى عمل کردن به دستورات پيامبر همان امت است(٢). پس ضرورت عمل کردن همه مردم به شريعت اسلام در صورتى ثابت مى‌شود که رسالت پيامبر اسلام، اختصاص به قوم خاصى (مانند عرب) نداشته باشد و نيز پيامبر ديگرى بعد از آن حضرت مبعوث نشده باشد که شريعت وى را نسخ کند. و به ديگر سخن: اسلام، دين جهانى و جاودانى

__________________

١. (١) و (٢) درس بيست و نهم از همين کتاب.

٢. (١) و (٢) درس بيست ونهم از همين کتاب.

۵۱۱۳