مقدّمه

اعتقاد به عصمت انبياء (عليهم السلام) از گناهان عمدى و سهوى، يکى از عقايد قطعى و معروف شيعه است که ائمه اطهار (عليهم السلام) آنرا به پيروانشان تعليم داده‌اند و با بيانات گوناگونى به احتجاج با مخالفان پرداخته اند. و يکى از معروفترين احتجاجات ايشان در اين زمينه احتجاج حضرت رضا (صلوات الله و سلامه عليه) است که در کتب حديث و تاريخ، مضبوط مى‌باشد.

و اما نفى سهو و نسيان از ايشان در امور مباح و عادى کمابيش مورد اختلاف، واقع شده و ظاهر روايات منقول از اهل بيت (عليهم السلام) هم خالى از اختلاف نيست و تحقيق درباره آنها نياز به مجالى گسترده‌تر دارد و بهرحال، نمى‌توان آنرا يکى از اعتقادات ضرورى قلمداد کرد.

و اما دلايلى که براى عصمت انبياء (عليهم السلام) آورده شده به دو دسته، تقسيم مى‌شود: يکى دلايل عقلى، و ديگرى دلايل نقلى.

هر چند بيشترين اعتماد، بر دلايل نقلى است. ما در اينجا به ذکر دو دليل عقلى، مبادرت مىورزيم و سپس به ذکر بعضى از دلايل قرآنى مى‌پردازيم.

دلايل عقلى بر عصمت انبياء

نخستين دليل عقلى بر لزوم عصمت انبياء (عليهم السلام) از ارتکاب گناهان اين است که هدف اصلى از بعثت ايشان راهنمايى بشر بسوى حقايق و وظايفى است که خداى متعال براى