مقدّمه
قرآن کريم هنگامى که از پيامبران پيشين ياد مىکند و گوشه هايى از زندگى درخشان و پربرکت ايشان را شرح مىدهد و زنگار تحريفات عمدى و غيرعمدى را از صفحات نورانى تاريخ ايشان مىزدايد اهتمام فراوانى به بيان واکنش هاى امتها در برابر انبياء (عليهم السلام) مبذول مىدارد: از يک سوى، به بيان موضع گيريهاى مردم در برابر پيامبران خدا و علل و عوامل مخالفتهاى ايشان مىپردازد؛ و از سوى ديگر به روشهاى هدايت و تربيت انبياء و مبارزه آنان بر ضدّ عوامل کفر و شرک و انحراف، اشاره مىکند و نيز سنتهاى الهى را در تدبير جوامع، به ويژه از نظر ارتباط متقابل مردم با انبياء يادآور مىشود که حاوى نکاتى بس آموزنده و روشنگر است.
اين مباحث هر چند ارتباط مستقيم با مسائل اعتقادى و کلامى ندارد ولى هم به جهت خصلت روشنگرانهاى که پيرامون مسائل نبوت دارد و بسيارى از ابهامها را در اين زمينه مىزدايد و هم از نظر اهميتى که در آموزندگى و سازندگى انسانها و پند و عبرت گرفتن از حوادث مهم تاريخى دارد از اهميت فوق العادهاى برخوردار مىباشد. از اينروى، در اين درس به مهمترين آنها اشاره مىکنيم.