به هيچ وجه در مقام نکوهش و سرزنش آن حضرت نيست.
١٠- شبهه دهم آنکه: قرآن کريم در مواردى پيامبر اکرم (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) را مورد عتاب، قرار داده است از جمله در مورد اجازه‌اى که پيامبر اکرم (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) مبنى بر ترک شرکت در جنگ، به بعضى از افراد داده بود مى‌فرمايد: «عَفَا اللّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ»(١) و در مورد تحريم بعضى از امور حلال، بخاطر جلب رضايت بعضى از همسرانش مى‌فرمايد: «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ ما أَحَلَّ اللّهُ لَكَ تَبْتَغِي مَرْضاتَ أَزْواجِكَ»(٢) و چنين عتابهايى چگونه با عصمت آن حضرت، سازگار است؟
پاسخ اين است که اينگونه خطابها در واقع «مدح در قالب عتاب» است و دلالت بر نهايت عطوفت و دلسوزى پيامبر اسلام (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) دارد که حتى منافقان و بيماردلان را نيز نااميد نمى‌کرد و پرده از رازشان برنمى داشت و نيز رضايت خاطر همسرانش را مقدّم بر خواسته هاى خودش مى‌داشت و کار مباحى را بوسيله سوگند بر خودش حرام مى‌کرد نه اينکه (العياذ باللّه) حکم خدا را تغيير دهد و حلالى را بر مردم حرام سازد.
در حقيقت، اين آيات از يک نظر، شبيه آياتى است که به تلاش و دلسوزى فوق العاده آن حضرت براى هدايت کافران، اشاره مى‌کند مانند: «لَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ أَلاّ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ»(٣) يا آياتى که دلالت بر تحمل رنج فراوان در راه عبادت خداى متعال دارد مانند «طه. ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى»(٤) و بهرحال، منافاتى با عصمت آن حضرت ندارد.
__________________
١. سوره توبه، آيه ٤٣.
٢. سوره تحريم، آيه اول.
٣. سوره شعراء، آيه ٣.
٤. سوره طه، آيه اول.
