ـ ساختن جمع مکسّر از واژه های فارسی؛ مثال :

اَکراد ، اَلوار (جمع لُر).

ـ به کار گرفتن ساخت «جمعِ جمع» ؛ مثال :

امورات ، اسلحه ها ، نذورات ، وجوهات.

ـ افزودن علامت مصدر جعلی عربی به واژه های فارسی؛ مثال :

خودیت ، دوئیت ، خوبیت.

ـ جمع بستن صفت به تقلید از عربی؛ مثال :

ائمّه معصومین ، علمای اَفاضل.

ـ مؤنّث آوردن صفت به تقلید از عربی؛ مثال :

بازرس محترمه ، نامه های وارده.

ـ ترکیب واژه فارسی با عربی به شیوه عربی؛ مثال :

حسب الفرمان.

ـ آوردن صفت نسبی به شیوه عربی؛ مثال :

نظامی گنجوی [گنجه ای].

٤٦ ـ «کسره پیوند» را بیجا نیاوریم

هرگاه «حرف اضافه» واژه ای را به واژه دیگر پیوند دهد ، به تنهایی برای ایجاد ارتباط میان آن دو کافی است. از این رو ، افزودن «کسره پیوند» پیش از حرف اضافه هیچ توجیه ذوقی وادبی ندارد واز آن باید پرهیز کرد. مثلاً نباید نوشت وخواند :

زینت های جدای از بدن ، تفاوتِ میان این دو گروه ، عالمانِ آشنای به وضع زمانه ، وطالبانِ تحقیقِ در این زمینه.

شکل صحیح عبارات مزبور از این قرار است :

زینت های جدا از بدن ، تفاوتْ میانِ این دو گروه عالمانِ آشنا به وضع زمانه ، وطالبانِ تحقیقْ در این زمینه.

البتّه گاه حرف اضافه همراه کلمه بعد تشکیل دهنده صفت مرکّب است ، یعنی در حقیقت کلمه قبل را به بعد اضافه نمی کند؛ مانندِ «مردانِ از خود رَهیده» و «نمازِ به قصد قُربت». در این دو مثال ، «ازخود رهیده» و «به قصد قربت» برای «مردان» و «نماز» صفت شده اند. به عبارت دیگر ، حرف «از» برای اضافه کردن «مردان» به «خود» ونیز حرف «به» برای اضافه کردن «نماز» به «قصد» نیامده اند. در این گونه موارد ، قاعدتاً موصوف کسره می گیرد. پس باید به نوع کاربُرد کاملاً دقّت کرد. هر دو جمله زیر صحیح