فرق ميان نبى وامام

دليل گذشته در مورد دريافت داشتن احكام وشرايع آسمانى كه به واسطه پيغمبران انجام مى گيرد همين قدر اصل وحى يعنى گرفتن احكام آسمانى را اثبات مى كند نه استمرار وهميشگى آن را به خلاف حفظ ونگهدارى آن كه طبعاً امرى است استمرارى ومداوم. واز اين جاست كه لزوم ندارد پيوسته پيغمبرى در ميان بشر وجود داشته باشد ولى وجود امام كه نگهدارنده دين آسمانى است پيوسته در ميان بشر لازم است وهرگز جامعه بشرى از وجود امام خالى نمى شود بشناسند يا نشناسند وخداى متعال در كتاب خود مى فرمايد :

﴿ فَإِنْ يَكْفُرْ بِها هؤُلاءِ فَقَدْ وَكَّلْنا بِها قَوْماً لَيْسُوا بِها بِكافِرِينَ ﴾(١)

واگر به هدايت ما ، كه هرگز تخلف نمى كند ، كافران ايمان نياوردند ما گروهى را به آن موكل كرده ايم كه هرگز به آن كافر نخواهند شد.

وچنان كه اشاره شد نبوت وامامت گاهى جمع مى شود ويك فرد داراى هر دو منصب پيغمبرى وپيشوايى ( اخذ شريعت آسمانى وحفظ بيان آن ) مى شود وگاهى از هم جدا مى شوند چنان كه در ازمنه اى كه از پيغمبران خالى است در هر عصر امام حقى وجود دارد وبديهى است عدد پيغمبران خدا محدود وهميشه وجود نداشته اند.

خداى متعال در كتاب خود جمعى از پيغمبران را به امامت معرفى فرموده است چنان كه درباره حضرت ابراهيم مى فرمايد :

﴿ وَإِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ﴾(٢)

وقتى كه خداى ابراهيم او را به كلمه هايى امتحان كرد پس آنها را تمام كرده وبه آخر

__________________

(١) انعام ، آيه ٨٩

(٢) بقره ، آيه ٢٤