مى كنند. از اين روى تنها به ذكر اين دو طايفه با اكثريت شيعه كه دوازده امامى اند اكتفا مى شود.

٢. شيعه زيديه

زيديه پيروان زيد شهيد فرزند امام سجاد مى باشند. زيد ، به سال ١٢١ هجرى بر ضدّ خليفه اموى هشام بن عبدالملك قيام كرد وگروهى با وى بيعت كردند ودر جنگى كه در شهر كوفه ميان او وكسانِ خليفه درگرفت كشته شد.

وى پيش پيروان خود امام پنجم از امامان اهل بيت شمرده مى شود وپس از وى فرزندش « يحيى بن زيد » كه بر خليفه اموى وليد بن يزيد قيام كرده وكشته شد ، به جاى وى نشست وپس از وى محمدبن عبدالله وابراهيم بن عبدالله كه بر خليفه عباسى منصور دوانقى شوريده وكشته گرديدند ، براى امامت برگزيده شدند.

پس از آن تا زمانى امور زيديه غير منظم بود تا « ناصر اطروش » كه از اعقاب برادر زيد بود در خراسان ظهور كرد ودر اثر تعقيب حكومت محل ، از آن جا فرار كرده به سوى مازندران كه هنوز اهالى آن اسلام نپذيرفته بودند رفت وپس از سيزده سال دعوت جمع كثيرى را مسلمان كرده به مذهب زيديه درآورد سپس به دستيارى آنان ناحيه طبرستان را مسخّر ساخته وبه امامت پرداخت وپس از وى اعقاب او تا مدتى در آن سامان امامت كردند.

به عقيده زيديه هر فاطمى نژاد ، عالم زاهد شجاع ، سخى كه به عنوان قيام به حق خروج كند مى تواند امام باشد.

زيديه در ابتداى حال ، مانند خود زيد دو خليفه اول را ( ابوبكر وعمر ) جزو ائمه مى شمردند ولى پس از چندى جمعى از ايشان نام دو خليفه را از فهرست ائمه برداشتند واز على عليه‌السلام شروع كردند.

بنا به آنچه گفته اند زيديه در اصول اسلام مذاق معتزله ودر فروع ، فقه ابى حنيفه