لهذا از براى رفع اشتباه ، ميمى را به او ملحق كرديم ضَرَبْتُوْم شد. التقاىِ ساكنَيْن شد ميان واو وميم ، خواستيم كه واو را حذف كنيم ، علامت جمع بود ، خواستيم كه ميم را حذف كنيم ، خلاف مقصود حاصل مى شد. چون مايَدُلُّ على الواو كه ضمّه باشد در كلام بود ، لهذا واو را حذف كرديم ، ضَرَبْتُمْ شد بر وزن فَعَلْتُمْ ، ضاد فاء الفعل ، راء عين الفعل ، باء لام الفعل ، و تاء و ميم علامت جمع مذكّر مخاطب و هم ضمير فاعل است. و ضمير منفصلش ، اَنْتُمْ است.
* * *
وآن سه كه مؤنّث را بود : ضَرَبْتِ ، ضَرَبْتُما ، ضَرَبْتُنَّ.
ضَرَبْتِ : يعنى زدى تو يك زن حاضره در زمان گذشته. صيغه مفرده مؤنّث حاضره است از فعل ماضى ، صحيح و ثلاثى و مجرد و معلوم.
ضَرَبْتِ در اصل ضَرَبَ بود ( مفرد مذكّر غايب بود ) خواستيم مفرده مؤنّث حاضره بنا كنيم ، تاىِ مكسوره را كه علامت مفرده حاضره مؤنّث بود در آخرش درآورديم و ماقبل تاء را به جهت شدّتِ اِتّصال ضمير به فعل ، ساكن كرديم ضَرَبْتِ شد بر وزن فَعَلْتِ. ضاد فاء الفعل ، راء عين الفعل ، باء لام الفعل و تاىِ مكسوره علامت مفرده مخاطبه مؤنّث و هم ضمير فاعل است و ضمير منفصلش اَنْتِ است.
ضَرَبْتُما : يعنى بزديد شما دو زنان حاضره در زمان گذشته. صيغه تثنيه مؤنث حاضره است از فعل ماضى صحيح و ثلاثى و مجرد و معلوم.
ضَرَبْتُما در
اصل ضَرَبْتِ بود ( مفرد بود ) خواستيم تثنيه بنا كنيم
