اوّلين لفظ عَشَرَ باشد مركّب با اَحَدَ

همچنين تا تِسْعَه وتِسْعين شنو اين حكم را

باز ثانى كَمْ ، چه استفهام باشد يا خبر

ثالث ايشان كَاَيِّن رابع ايشان كَذا

نُه بود اسماء افعال و از آن شش ناصبند

دُونَكَ ، بَلْهَ ، عَلَيْكَ ، حَيَّهَلَ باشد هَيا

پس رُوَيْدَ باز رافع اسم را هَيْهاتَ دان

باز شَتّانَ است و سَرْعانَ يادگير اين حرفها

نوع عاشر سيزده فعلند كايشان ناقصند

رافع اسمند و ناصب در خبر چون ما و لا ،

كان ، صارَ ، اَصْبَحَ ، اَمْسىٰ واَضْحىٰ ظَلَّ ، باتَ

مافَتِئَ ، ما انْفَكَّ ، ما دام ، لَيْسَ در قفا

ما بَرِحَ ، ما زالَ ، افعالى كه زينها مشتق اند

هركجايابى همين حكم است در جملة درا

ديگر افعال تقارب در عمل چون ناقصند

هست اول كادَ ثانى كَرَبَ ، اَوْشَكَ عَسىٰ

رافع اسماء جنس افعال مدح وذمّ بود

چار باشد : نِعْمَ ، بِئْسَ ، ساءَ ، آنگه حَبَّذا

ديگر افعال يقين وشك بود كآن بر دو اسم

پنج حرفِ جازِم فعلند هر يك بى دغا

خِلْتُ باشد با زَعَمْتُ پس حَسِبْتُ با عَلِمْتُ

پس ظَنَنْتُ با رَأَيْتُ پس وَجَدْتُ بى خفا