هفت. وند

وَند لفظی است که در آغاز ، میانه ، یا پایان واژه می آید ومفهومی نو به آن می بخشد. از این رو ، وند را جزء معنی ساز می گویند. وندها سه گونه اند :

١. پیشوند = وَندی که در آغاز واژه می آید :

بِ : بخرد ، بنام.

با : با ادب.

بی : بی اراده.

بر : برافروختن.

در : درافتادن.

هم : همنشین.

نا : ناکام.

٢. میانوند = دو لفظ الف (الفِ واسطه) ووا که در میانه واژه می آیند : سراسر (سر + ا + سر) ، کمابیش ، تکاپو ، جورواجور (جور + وا + جور).

٣. پسوند = وَندی که در پایان واژه می آید :

الف : پهنا ، دانا.

آر : گفتار ، خریدار ، گرفتار.

آسا : برق آسا.

آن : خندان ، شامگاهان ، آشتی کنان.

آنه : مردانه.

چه : باغچه.

چی : تماشاچی.

زار : چمنزار.

سار : دیوسار ، کوهسار ، رخسار ، شرمسار.

لاخ : سنگلاخ. (پسوند کثرت در مکان)

ناک : خشمناک.

نده : دونده.

وار : بزرگوار ، منصوروار ، امیدوار.

وند : شهروند. (پسوند مالکیت ونسبت)