سخن دفتر تالیف ونشر

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم السَّلام علی الإمام المهدی الذی یملأ الأرضَ قسطاً وعدلاً

آبشار دانش ، دراز زمانی بردامن حوزه فرو می بارید واز آن جا به دشت سبز سینه ها. این ، در روزگاری بود که حوزه ، به سان دشت تشنه ، آغوش بر جویبارهای دانش گشوده بود وگونه گونی دانش ها را در برمی کشید ودر کارگاه اندیشه خود ، سره را از ناسره جدا می ساخت.

حوزه با زمان پیش می رفت وبا دانش های روز در می آمیخت ونیازهای خود وجامعه را از دل آن ها بیرون می کشید. حرکت ، رویش ، وجوشش ، تمام زوایای حوزه را فراگرفته بود. در هر عرصه ای که گام می گذاشت ، سخنی نو داشت ودریچه ای جدید به روشنایی می گشود. پرتو از قرآن وسنّت می گرفت ودر پرتو قرآن وسنّت سیر می کرد. علم ، گمشده پروردگان این حوزه بود. در هر جا که گام می نهادند ، به هر کانونی که درمی آمدند ، در هر محفلی که بار می یافتند ، در هر قلمروی که ره می پوییدند ، بر سر هر چشمه ای که رحل می افکندند ، در پی گمشده خود بودند که بیابند وبرگیرند وبه گاه نیاز ، به کار بندند. حقیقت جو بودند ودر پی حقیقت روان. اگر اندیشه ای را نقد می کردند ، اگر نوشته ای را به بوته بررسی می نهادند ، در پی آن بودند که غبار از چهره حقیقت بسترند وراه روشن را بنمایانند وبه سرچشمه خورشید ره گشایند. بسیاری از آنان ، هم در فقه ، اصول ، کلام ، تفسیر ، فلسفه ، وادبیّات ، نگارش هایی داشتند وهم در علومی دیگر ، مانند ریاضیّات وطب. پرتکاپو بودند وخستگی ناپذیر. با سستی ، تن پروری ، وراحت جویی میانه ای نداشتند. مرد عرصه های کار بودند وتلاش. برای رسیدن به ستیغ قلّه های دانش ، همیشه در حرکت بودند وخیزش. گردنه های دشوارْگذر وراه های پرپیچ وخم را می پیمودند تا به افق روشن دانش برسند وتمدّنی زیبا وپرشکوه پدید آورند.

آنچه را گفته آمد ، می شود از آثار علمیِ به جای مانده از دوره های گوناگون ونیز از نقشی که عالمان ودانش آموختگان حوزه های نجف ، بغداد ، حلّه ، ری ، اصفهان ، قم ، جبل عامل ، و... در جهان اسلام ودر رشد وتعالی فکری مسلمانان داشته اند ، به درستی فهمید.

امروزه اگر حوزه بر آن است که شکوه آفریند وبا انقلاب نور ، هماهنگ وهم آوا شود ، ناگزیر باید در