يكسان بود چون رَجُلٌ طُوّٰال وامْرَئةٌ طُوّاٰلٌ.
اسم مفعول از فعل ثلاثى مجرد بر وزن مَفْعُولٌ آيد چون مَضْرُوبٌ مَضْرُوبٰانِ مَضْرُوبُونَ مَضْرُوبَةٌ مَضرُوبَتٰانِ مَضْرُوبٰاتٌ و مَضارِبُ.
اسم فاعل از فعل ثلاثى مزيد فيه و فعل رباعى مجرّد و مزيدٌ فيه چون فعل مستقبل معلوم آن باب باشد چنانچه ميم مضمومه به جاى حرف استقبال نهاده شود و ماقبل حرف آخر مكسور گردد ( اگر مكسور نباشد ) چون مُكْرِمٌ و مُنْطَلِقٌ و مُسْتَخْرِجٌ و مُدَحْرِجٌ و مُتَدَحْرِجٌ و مجموع اينها دانسته مى شود ـ اِنْ شاء الله تعٰالى.
اسم مفعول از ثلاثى مزيد فيه و رباعى مجرد و مزيد فيه چون فعل مستقبل مجهول آن باب باشد چنانكه ميم مضمومه به جاى حرف استقبال نهاده شود و ماقبل حرف آخر مفتوح گردد ( اگر مفتوح نباشد ) چون مُكْرَمٌ و مُنْطَلَقٌ و مُدَحْرَجٌ و مُتَدَحْرَجٌ و مجموع اينها دانسته مى شود ـ اِنْ شاء الله تعٰالى.
بدانكه معتلّ
الفاء از باب فَعَلَ يَفْعُلُ نيامده است در لغت فصيحه.
* * *
