حذف واو. وياء در مخاطبه مؤنّث بيفتد زيرا كه التقاىِ ساكنين لازم مى آيد و كسره دلالت مىكند بر حذف ياء. و در جمع مؤنّث الف درآورند تا فاصله شود ميانه نون و ضمير و نون تأكيد ثقيله.
بدانكه به هر جا كه نون ثقيله درآيد نون خفيفه نيز درآيد الّا در تثنيه مذكّر و مؤنّث و جمع مؤنّث چون اُطْلُبَنْ اُطْلُبُنْ اُطْلُبِنْ و لٰا تَطْلُبَنْ لٰا تَطْلُبُنْ لٰا تَطْلُبِنْ.
اسم فاعل از ثلاثى مجرد بر وزن فاعل آيد چون : طالِبٌ طٰالِبٰان ، طٰالِبونَ طَلَبَةٌ و طُلَّابٌ و طُلَّبٌ طٰالِبةٌ طٰالِبَتٰانِ طٰالِبٰاتٌ و طَوٰالِبُ. و گاه باشد كه بر وزن فعيلٌ آيد چون شَرُفَ يَشْرُفُ فهو شَريفٌ. و بر وزن فَعَلٌ آيد چون حَسُنَ يَحْسُنُ فَهُوَ حَسَنٌ. و بر وزن فَعالٌ و فَعِلٌ و فَعْلٌ و فَعُولٌ و فُعٰالٌ نيز آيد چون جَبٰانٌ و خَشِنٌ و صَعبٌ و ذَلُولٌ و شُجٰاعٌ. و هرچه بر اين اوزان آيد آن را صفت مشبّهه خوانند.
بدانكه صيغه
فعّال ، مبالغه را بُوَد در فاعِل چون رَجُلٌ ضَرّابٌ و امْرَئةٌ ضَرّابٌ مذكّر و مؤنّث يكسان بود و فَعُولٌ نيز مبالغه را بود چون رَجُلٌ طَلُوبٌ و امْرَئةٌ طَلُوبٌ و گاه باشد كه تاء را زياد كنند براى زيادتى مبالغه چون رَجُلٌ عَلّامَةٌ و امْرَئةٌ عَلّامَةٌ و رَجُلٌ فَرُوقةٌ و امْرَئةٌ فَروقَةٌ
و مِفْعٰالٌ و مِفْعيلٌ و فِعّيلٌ نيز مبالغه را بود مذكّر و مؤنّث
در آنها يكسان بود چون رَجُلٌ مِفْضالٌ و امْرَئةٌ مِفْضالٌ و رَجُلٌ مِنْطيقٌ و امْرَئةٌ منطيقٌ
و رَجُلٌ شِرّيرٌ و امْرَئةٌ شِرّيرٌ و فُعّالٌ نيز مبالغه را بود مذكّر و مؤنّث در
آن