درس سی و دوم
معاد فلسفه آفرينش
در قرآن حدود صد مرتبه خداوند به کلمه حکيم توصيف شده است و ما نشانه های حکمت خداوند را در همه جهان هستی مشاهده می کنيم، حال اگر چنين فرض کنيم که مرگ برای انسان پايان همه چيز است و اگر بعد از اين جهان قيامتی نباشد آفرينش پوچ و عبث و بيهوده خواهد بود و هرگز خداوند حکيم کار عبث نمی کند آيا صحيح است که کسی فکر کند آن همه حکمتی که در خلقت جهان هستی بکار رفته عبث بوده و نهايت هستی، نيستی و فنا باشد؟ آيا باور کردنی است که خداوند سفره ای به اندازه جهان هستی بگستراند و همه وسائل را برای انسان فراهم کند و سپس با مردن همه چيز تمام شده و سفره برچيده شود؟! رَبَّنا ما خَلَقتَ هـٰذا باطِلًا (خداوندا اين جهان هستی را پوچ و باطل نيافريدی).(١)
در نتيجه ايمان به خداوند عليم و حکيم مساوی با ايمان به زندگی پس از مرگ است يعنی هر کس معتقد به توحيد بود حتما معتقد به
__________________
(١) آل عمران، آيه ١٩١.
