آلودگی می دهيم و اطمينان نداريم که خود را به گناه آلوده نمی کند هرگز با قلبی آرام به گفته هايش گوش نمی دهيم و به همين دليل انبياء بايد از خطا و اشتباه مصون باشند زيرا خطا و اشتباه موجب بی اعتمادی مردم می شود و آنها بايد مورد اعتماد باشند.

فلسفه عصمت

چگونه ممکن است انسانی در برابر گناه معصوم باشد و حتی فکر و خيال انجام گناه در وجودش راه پيدا نکند؟ در پاسخ اين سوال می گوييم خود ما در اموری که علممان از مغز به دل رسيد و به اصطلاح به يقين رسيديم مرتکب خلاف و خطائی نمی شويم. آيا هيچ انسان عاقلی به فکر خوردن آتش و کثافات می افتد؟ آيا هيچ انسان با شعوری خود را در گودالی از آتش می اندازد يا کاسه ای پر از سم و زهر را می نوشد؟ حتما در جواب اين سوالات خواهيد گفت هيچ عاقلی اين کارها را نکرده و حتی آرزو يا فکر آنرا هم در سر ندارد و اگر کسی چنين کرد مبتلا به يک نوع بيماری است.

در نتيجه هر انسان عاقل در برابر چنين اعمالی يک نوع مصونيت و يا به تعبير ديگر يک نوع عصمت دارد و اگر از شما بپرسند چرا انسان در مقابل اين کارها معصوم است می گوييد به علت اينکه عيب و ضرر حتمی آنها را يقين و باور دارد و می داند که ارتکاب آن اعمال جز نابودی و نيستی چيزی به دنبال ندارد بنابر اين اگر انسانی به مفاسد و زيانهای گناه يقين و باور پيدا کند با غلبه نيروی عقل بر شهوات هرگز گرد گناه