درس سيزدهم
فلسفه بلاها و مصائب (بخش دوم ابتلاء مومنين)
بلاها و مصائب مومنين باعث زياد شدن درجاتشان و گاهی برای تنبه و بيداری آنها و در مواردی کفاره گناهان آنهاست که تمامش لطف خداوند بر مومنين است: عن الصادق عليه‌السلام: إِنَّ عَظِيمَ الْأَجْرِ لَمَعَ عَظِيمِ الْبَلَاءِ وَ مَا أَحَبَّ اللَّهُ قَوْماً إِلَّا ابْتَلَاهُم «از امام صادق عليه‌السلام نقل شده که اجر زياد با بلای زياد است و دوست نمی دارد خداوند قومی را مگر اينکه آنها را مبتلا می کند». (١)
عن ابي جعفر عليه‌السلام: لَوْ يَعْلَمُ الْمُؤْمِنُ مَا لَهُ فِي الْمَصَائِبِ مِنَ الْأَجْرِ لَتَمَنَّى أَنْ يُقَرَّضَ بِالْمَقَارِيض از امام باقر عليه‌السلام است که: اگر مومن می دانست که چه اجری در مصائب وارده می برد آرزو می کرد که با قيچی ها قطعه قطعه شود. (٢)
قال علي عليه‌السلام: مَنْ قَصَّرَ فِي الْعَمَلِ ابْتُلِيَ بِالْهَمِّ وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي نَفْسِهِ وَ مَالِهِ نَصِيبٌ. علی عليه‌السلام فرمود: هر کس در عمل کوتاهی کرد به غم و غصه مبتلا می شود و هر که در خودش و مالش مشکلی پيش نيايد
__________________
(١) بحار الانوار، جلد ٦٧، صفحه ٢٠٧.
(٢) بحار الانوار، جلد ٨١، صفحه ١٩٢.
