درس بيست و سوم

امامت

چهارمين اصل از اصول اعتقادی اسلام امامت است، امام در لغت به معنای پيشوا و رهبر و در اصطلاح، جانشينی پيغمبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم و رهبری و امامت امامان معصوم عليهم‌السلام است.

امامت در مکتب تشيع يکی از اصول دين است و وظايف امام در اين مکتب، امتداد وظايف پيغمبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم می باشد يعنی فلسفه بعثت پيامبران با فلسفه نصب و تعيين امام از طرف خداوند يکی است و همان دلائل که ايجاب می کند خداوند رسولی را بفرستد همانها ايجاب می کند که پس از پيامبر اسلام امامی را منصوب کند تا عهده دار وظايف رسالت باشد.

علم وسيع و گسترده، عصمت و مصونيت از گناه و خطا از شرايط اصلی و اساسی امام است و شناسايی چنين فردی جز از راه وحی ممکن نيست از اين جهت شيعه معتقد است که مقام امامت يک منصب الهی است و امام بايد از جانب خداوند منصوب و معين گردد.

پس بحث درباره خلافت و امامت يک بحث تاريخی نيست بلکه بحث در ماهيت حکومت اسلام و شيوه فرمانروايی پس از رحلت پيامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم تا پايان جهان است و با سرنوشت ما ارتباط کامل دارد همچنين بايد ديد که مردم بعد از رحلت پيامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در مسائل

۲۳۷۱