١٢ ـ از «تتابع اضافه ها ووصف ها» بپرهیزیم

پیاپی آوردن اضافه ها ووصف ها از ارزش ومتانت نوشته می کاهد. باید بکوشیم که مناسب ترین واژه را برای انتقال پیام خود برگزینیم تا ناچار نشویم به عطف های توضیحی و «تتابع اضافه ها ووصف ها» روی آوریم. در مواردی که پی آیندها حَشْو نباشند نیز باید با تغییر ساختاری ، از پی هم آوری آنها بپرهیزیم. مثالی از تَتابُع وصف ها :

بالای این ضریح ، گنبد بزرگ کاشیکاری شده با شکوه طلااندود پیازی شکلی قرار دارد.

صحیح :

بالای این ضریح ، گنبد پیازی شکل بزرگی قرار دارد که با رُویه زَراَندودش شکوهی خاص یافته است.

مثالی از تَتابُع اضافه ها :

تأثیرات روانی مجادله های والدینِ فرزندان بر آنها فراموش ناشدنی است.

صحیح :

مجادله های والدین بر روان فرزندان تأثیراتی فراموش ناشدنی دارد.

آفت «تتابع وصف واضافه» در نامگذاری های امروزین بسیار نمایان است وباید جدّاً در انتخاب نام ها از این عیب دوری جُست. به این نمونه های نازیبا بنگرید :

شورای سیاست گذاری تبلیغات مذهبی اتّحادیه های اصناف شهرستان …

نشریه تخصّصی جامعه اسلامی فارغ التّحصیلانِ دانشکده فیزیک دانشگاه …

شورای هماهنگی فعّالیت های ورزشی کمیسیون های کارگری تابعه شوراهای اسلامی کار استان …

١٣ ـ از کهنه گرایی بپرهیزیم

نویسنده امروز از مایه های فکری ادبیات دیروز الهام می گیرد وآن را معبری می سازد برای دست یافتن به قلّه های اندیشه امروز. کوره راه ها وسنگلاخ هایی که پیشینیان پیموده اند ، راه را برای ما هموار کرده است ، همان گونه که ما امروز راه را برای پسینیان می کوبیم. اگر نویسنده به بهانه سنّت گرایی ، دقیقاً همان شیوه های سنّتی نگارش را دنبال کند واز چنان عناصر وشگردها وراهکارهایی استفاده کند ، در همان کوره راه ها می مانَد وبه امروز نمی رسد. فراموش نکنیم که تقلید بیجا از گذشتگان وفرسوده شدن در حصار سنّت های کهن ، همان قدر نادرست وبازدارنده است که پشت کردن به ارزش های فرهنگی وسنّت های اصیل. پس باید از هر مایه ای که رنگ وبوی ماندگی وکهنگی به نوشته می دهد ، پرهیز کنیم.

۳۹۱۱