پذيرفتن دين وپيروى از مقررات شرع وآيين ، خالى از كلفت وسلب آزادى نيست ودر صورتى كه متابعت آن اثرى در بر نداشته باشد هرگز مردم نيز بار آن را نخواهند پذيرفت واز آزادى طبيعى دست برنخواهند داشت.

واز اين جا روشن مى شود كه اهميت تذكر ويادآورى روز رستاخيز ، معادل با اهميت اصل دعوت دينى است.

وهم از اين جا روشن مى شود كه ايمان به روز جزا مهم ترين عاملى است كه انسان را به ملازمت تقوا واجتناب اخلاق ناپسنديده وگناهان بزرگ وادار مى كند چنان كه فراموش ساختن يا ايمان نداشتن به آن ريشه اصلى هربزه وگناهى است. خداى متعال در كتاب خود مى فرمايد :

﴿ إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ ﴾(١)

كسانى كه از راه خدا بيرون رفته وگمراه مى شوند ، براى ايشان عذابى است سخت در مقابل اين كه روز حساب را فراموش كردند.

چنان كه پيداست در آيه كريمه ، فراموشى روز حساب منشأ هر گمراهى گرفته شده است.

تأمل در آفرينش انسان وجهان وهم چنين در غرض وهدف شرائع آسمانى در پيش بودن چنين روزى ( روز رستاخيز ) را روشن مى سازد.

ما وقتى كه در كارهايى كه در آفرينش تحقق مى پذيرد ، دقيق مى شويم مى بينيم كه هيچ كارى ( كه به طور ضرورت به نوعى از حركت نيز مشتمل است ) بدون غايت وهدف ثابت انجام نمى يابد وهرگز خودكار به طور اصالت واستقلال مقصود ومطلوب نيست بلكه پيوسته مقدمه هدف وغايتى است وبه پاس آن مطلوب مى باشد حتى در كارهايى كه به نظر سطحى بى غرض شمرده مى شوند مانند

__________________

(١) ص ، آيه ٢٦