یک راه انحرافی از کناره های دریای سرخ ، کاروان را به سرعت از منطقه خطر دور کرد وهم زمان با این عمل ، از سران قریش در مکه استمداد کرد.

به دنبال استمداد ابوسفیان ، تعداد نهصد وپنجاه تا هزار نفر از مردان جنگی قریش به سوی مدینه حرکت کردند. در روز ۱۷ رمضان ، این گروه با مسلمانان رو در رو قرار گرفتند ، درحالی که نیروی شرک سه برابر نیروی اسلام بود.

در آغاز نبرد ، سه تن از دلاوران قریش که تا دندان مسلّح بودند ، به نامهای : «عُتْبه» (پدر هند ، همسر ابوسفیان) ، «شیبه» برادر بزرگ او و «ولید» (فرزند عتبه) فریاد کشان به وسط میدان جنگ آمدند وهماورد خواستند. در این هنگام سه نفر از دلاوران انصار برای نبرد با آنان وارد میدان شدند وخود را معرفی کردند. قهرمانان قریش از جنگ با آنان خودداری نموده فریاد زدند : ای محمد! افرادی که از اقوام ما ، همشأن ما هستند ، برای جنگ با ما بفرست.

در این هنگام رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله به «عُبیده بن حارث بن عبدالمُطَّلب» ، «حمزه بن عبدالمطلب» و «علی عليه‌السلام» دستور داد به جنگ این سه تن بروند ، این سه مجاهد شجاع ، روانه رزمگاه شدند وخود را معرفی کردند. آنان هر سه نفر را برای مبارزه پذیرفتند وگفتند : همگی همشأن ما هستند. از این سه تن «حمزه» با ، «شیبه» ، «عبیده» با «عتبه» و «علی» که جوان ترین آن ها بود ، با «ولید» ، دایی معاویه ، رو به رو شدند وجنگ تن به تن آغاز گردید. «علی» و «حمزه» هر دو ، هماورد خود را به سرعت به قتل رساندند ، ولی ضربات متقابل میان «عبیده» و «عتبه» هنوز ادامه داشت وهیچ کدام بر دیگری غالب نمی شد ، از این رو «علی» و «حمزه» پس از کشتن رقیبان خود ، به کمک «عبیده» شتافتند وعتبه را نیز به هلاکت رساندند. (۱)

علی عليه‌السلام بعدها در یکی از نامه های خود به معاویه ، با اشاره به این حادثه

__________________

۱ ـ به مآخذ زیر مراجعه کنید :

ابن هشام ، السیره النبویه ، تحقیق : مصطفی السقا ، ابراهیم الأبیاری ، وعبدالحفیظ شلبی ، ج ۲ ، ص ۲۷۷.

ابن اثیر ، الکامل فی التاریخ ، ج ۲ ، ص ۱۲۵.

۷۵۸۱