۳. معاویه بن یزید (چند ماه از سال ۶۴).
۴. مروان بن حکم (نه ماه از سال ۶۵).
۵. عبدالملک بن مروان (۶۵ ـ ۸۶).
۶. ولید بن عبدالملک (۸۶ ـ ۹۶).
بیماری امام ؛ یک مصلحت الهی
متأسفانه بسیاری از مردم نا آگاه ، از امام چهارم به عنوان امام بیمار یاد می کنند وبا ذکر این لقب ، در ذهن آنان شخصی رنجور وناتوان با چهره ای زرد وپژمرده وروحی افسرده تداعی می شود ، درحالی که واقعیت غیر از این است ، زیرا امام چهارم تنها در کربلا مدت کوتاهی بیمار بوده است وپس از آن بهبود یافته ودر حدود ۳۵ سال همچون سایر امامان از سلامت جسمی برخوردار بوده است.
بی شک بیماری موقت آن حضرت در آن حادثه ، عنایت خداوندی بوده است تا بدینوسیله از وظیفه جهاد معذور گردد (۱) ووجود مقدسش از خطر کشتار مزدوران یزید محفوظ بماند واز این رهگذر ، رشته امامت تداوم یابد. اگر حضرت بیمار نبود ، می بایست در جهاد با یزیدیان شرکت کند ودر این صورت همچون سایر فرزندان ویاران پدرش به شهادت می رسید ونور هدایت خاموش می شد.
«سبط ابن الجوزی» می نویسد : علی بن الحسین چون بیمار بود کشته نشد. (۲)
__________________
در دست داشت. عبدالله ، حجاز وعراق ومصر وقسمتی از شرق اسلامی را مطیع خود ساخت وقلمرو حکومت جانشینان یزید تنها به شام وپاره ای از مناطق دیگر محدود شد. بنابراین ازسال ۶۱ تا ۷۳ قمری ، دو خلیفه در دو منطقه از کشور اسلامی حکمرانی می کردند ، ولی با شکست وکشته شدن عبدالله بن زبیر توسط نیروهای عبدالملک (در سال ۷۳) ، همه مناطق اسلامی تحت حکومت مروانیان قرار گرفت وشام ، از نو مرکزیت کلی یافت.
۱ ـ مسعودی ، همان کتاب ، ص ۱۶۷ ور.ک به : سبط ابن الجوزی ، تذکره الخواص ، ص ۳۲۴.
۲ ـ سبط ابن جوزی ، همان کتاب ، ص ۳۲۴ ور.ک : ابن العماد حنبلی ، شذرات الذهب فی اخبار من ذهب ، ج ۱ ، ص ۱۰۵.
