حسین بن علی عليه‌السلام در واقع دنباله برنامه برادر ارجمند خود را گرفت ، زیرا حضرت مجتبی عليه‌السلام باکمال شهامت ، خرده گیری های کوته فکران وعناصر افراطی را تحمل کرد وبا امضای قرارداد صلح ، که ناشی از شناخت واقعیت های زمان بود ، به تدریج زمینه انقلاب را فراهم ساخت وافکار عمومی را آماده نمود وآن گاه که زمینه کاملاً آماده شد ، حسین بن علی عليه‌السلام ابتکار عمل را در تهاجم به کانون فساد به دست گرفت.

تفاوت یاران

گذشته از تفاوت هایی که دوره امام حسن عليه‌السلام با زمان امام حسین داشته است وشرح آن گذشت باید تفاوت اساسی میان یاران این دو امام را نیز در نظر گرفت.

در صفحات گذشته دیدیم که سپاه امام مجتبی عليه‌السلام با شنیدن یک شایعه ، بهم ریختند وجمعی ، سراپرده امام حسن را غارت کردند وحتی فرش زیر پای امام را ربودند!

دیدیم آنان که می خواستند در رکاب امام ، با سپاه شام بجنگند ودر این راه جان دهند ، خود حادثه ساز شدند وامام را تنها گذاشتند. اکنون آنان را مقایسه کنید با یاران امام حسین عليه‌السلام که شب عاشورا می گفتند :

«به خدا سوگند اگر بدانیم که کشته می شویم ، آن گاه ما را زنده می کنند ، سپس می کشند وخاکسترمان را بر باد می دهند ، واین کار را هفتاد بار تکرار می کنند ، از تو جدا نخواهیم شد تا این که در راه تو جان بسپاریم. یک کشته شدن که بیش نیست ، وآن شهادت است وکرامت جاوید وسعادت ابدی».

آری با این گونه مردان ، می توان شوری در تاریخ بشر درانداخت به نام «شهادت» وطنینی در گنبد افلاک درافکند به نام «عاشورا» ، نه با کسانی که با آنان نه غلبه نصیب گردد ، نه شهادت ، بلکه آدمی را دست بسته تحویل دشمن دهند وآن چه برجای ماند ، ذلت اسارت باشد وبس!

۷۵۸۱