زیاد که به تناوب ؛ شش ماه در کوفه وشش ماه در بصره حکومت می کرد ، «سَمُرَه بن جُنْدُب» را به جای خود در بصره گذاشت تا در غیاب وی امور شهر را اداره کند. سمره در این مدت هشت هزار نفر را به قتل رسانید. زیاد به وی گفت : آیا نمی ترسی که در میان آن ها یک نفر بی گناه را کشته باشی؟ گفت : اگر دو برابر آن ها را نیز می کشتم هرگز از چنین چیزی نمی ترسیدم!
«ابوسوار عدوی» می گوید :
سمره در بامداد یک روز چهل وهفت نفر از بستگان مرا کشت که همه حافظ قرآن بودند. (۱)
صلح ، زمینه ساز قیام عاشورا
این حوادث وحشتناک ، مردم عراق را سخت تکان داد وآن ها را از رخوت وسستی به در آورد وماهیت اصلی حکومت اموی را تاحدی آشکار نمود.
در همان حال که رؤسای قبائل ، از آثار ومنافع پیمان صلح امام حسن عليه‌السلام بهره مند می شدند واز بذل وبخشش های معاویه برخوردار می گشتند ، مردم عادی عراق کم کم به ماهیت اصلی حکومت بیدادگر وخودکامه معاویه که با پای خود به سوی آن رفته وبه دست خود آن را تثبیت کرده بودند ، پی می بردند. (۲)
__________________
۱ ـ طبری ، محمد بن جریر ، تاریخ الأمم والملوک ، ج ۶ ، ص ۱۳۲.
۲ ـ امام مجتبی عليه‌السلام تمام این حوادث را پیش بینی می کرد. او به خوبی می دانست که اگر زمام امور مسلمانان به دست بنی امیه بیفتد ، سرنوشت تاریکی در انتظار آنان ومخصوصاً شیعیان خواهد بود ، ولی مسلمانان تا روزی که خود با این حوادث تلخ ، رودر رو قرار نگرفته بودند ، پی به اهمیت قضیه نمی بردند. آنان هنگامی که با این حوادث وحشتناک مواجه شدند ، تازه متوجه شدند که فرصت را از دست داده اند وفهمیده ونفهمیده مقدمات بدبختی خود را فراهم ساخته اند.
حضرت مجتبی عليه‌السلام ضمن خطبه ای که مشروح آن در صفحات گذشته نقل شد ، به این آینده تاریک
