اتفاقاً حوادثی که پس از انعقاد پیمان صلح به وقوع پیوست ، به این مطلب کمک کرد وعراقیان را سخت تکان داد.
«طبری» می نویسد : «معاویه (پس از آتش بس) در «نخیله» (نزدیکی کوفه) اردو زد. در این هنگام گروهی از خوارج برضد او قیام کرده وارد شهر کوفه شدند. معاویه یک ستون نظامی از شامیان را به جنگ آن ها فرستاد. خوارج آن ها را شکست دادند. معاویه به اهل کوفه دستور داد خوارج را سرکوب سازند وتهدید کرد که اگر با خوارج نجنگند ، در امان نخواهند بود!». (۱)
بدین ترتیب مردم عراق که حاضر به جنگ در رکاب امیرمؤمنان وحسن بن علی عليه‌السلام نبودند ، از طرف معاویه که دشمن مشترک آن ها وخوارج بود ، مجبور به جنگ با خوارج شدند! واین نشان داد که در حکومت معاویه هرگز به صلح وآرامشی که آرزو می کردند ، نخواهند رسید.
سیاست تهدید وگرسنگی
علاوه بر این ، معاویه برنامه ضد انسانی دامنه داری را که باید اسم آن را برنامه تهدید وگرسنگی گذاشت ، برضد عراقیان به مورد اجرا گذاشت وآن ها را از هستی ساقط کرد. او ازیک طرف مردم عراق را در معرض همه گونه فشار وتهدید قرار داد واز طرف دیگر حقوق ومزایای آن ها را قطع کرد.
«ابن ابی الحدید» ، دانشمند مشهور جهان تسنن ، می نویسد :
شیعیان در هر جا که بودند ، به قتل رسیدند. بنی امیه دست ها وپاهای اشخاص را به احتمال این که از شیعیان هستند ، بریدند. هرکس که معروف به دوستداری ودلبستگی به خاندان پیامبر صلى‌الله‌عليه‌وآله بود ، زندانی شد ، یا مالش به غارت رفت ، ویا خانه اش را ویران کردند.
__________________
۱ ـ تاریخ الأمم والملوک ، ج ۶ ، ص ۹۵.
