«وحى» گرديده که البته منظور از آن، وحى نبوت نيست، و با چنين علمى بوده که بعضى از ائمه اطهار(ع) که در سنين طفوليت به مقام امامت مى‌رسيدند از همه چيز آگاه بودند و نيازى به تعلّم و فراگيرى از ديگران نداشتند.
اين مطلب از روايات فراوانى که از خود ائمه اطهار(عليهم السلام) نقل شده و با توجه به عصمت ايشان، حجيّت آنها ثابت است استفاده مى‌شود. ولى پيش از آنکه به ذکر نمونه‌اى از آنها بپردازيم به آيه از قرآن کريم، اشاره مى‌کنيم که از شخص يا اشخاصى بعنوان «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتاب»(١) ياد کرده بعنوان شاهد بر حقّانيت پيغمبر اکرم(ص) معرفى مى‌کند، و آن آيه اين است: «قُلْ كَفى بِاللّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»(٢) بگو براى شهادت ميان من و شما، خدا و کسى که علم الکتاب دارد کفايت مى‌کند.
بدون شک، چنين کسى که شهادت او قرين شهادت خداى متعال قرار داده شده و داشتن علم الکتاب، او را شايسته چنين شهادتى کرده داراى مقامى بس ارجمند بوده است.
در آيه ديگرى نيز اشاره به اين شاهد کرده و او را «تالى تِلْو» رسول خدا(ص) شمرده است: «أَ فَمَنْ كانَ عَلى بَيِّنَة مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ»(٣) و کلمه «مِنْه» دلالت دارد بر اينکه اين شاهد از خاندان رسول خدا(ص) و اهل بيت اوست. و روايات متعدّدى از طرق شيعه و اهل سنّت، نقل شده که منظور از اين شاهد، على بن ابيطالب(ع) است.
از جمله ابن مغازلى شافعى از عبدالله بن عطاء روايت کرده که گفت: روزى در حضور امام باقر(ع) بودم که فرزند «عبدالله بن سلام» (يکى از علماء اهل کتاب که در زمان رسول خدا(ص) اسلام آورد) عبور کرد، از آن حضرت پرسيدم: آيا منظور از «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ» پدر اين شخص است؟ فرمود: نه، بلکه منظور على بن ابيطالب(ع) است که آيه «وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْه» و آيه «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا...»(٤) نيز در شأن او نازل شده است. و نيز چندين روايت از طرق فريقين نقل شده که منظور از «شاهد» در سوره هود، علىّ بن
__________________
١. سوره رعد، آيه ٤٣.
٢. سوره رعد، آيه ٤٣.
٣. سوره هود، آيه ١٧.
٤. سوره مائده، آيه ٥٥.
