می دانند، کشتزاری که بايد در آن بذر افشانی کرده تا محصول آن را در يک زندگی جاويدان و ابدی برداشت کنيم، دنيا گذرگاه و پلی است که بايد از آن عبور کرده و به مقصد برسيم آن هم مقصدی که بقول قرآن: وَفيها ما تَشتَهيهِ الأَنفُسُ وَتَلَذُّ الأَعيُنُ (در بهشت آنچه انسانها ميل دارند موجود است، آنچه از ديدنش چشمها لذت می برند). (١)

عظمت چنين عالمی را لَا عَيْنٌ رَأَتْ وَ لَا أُذُنٌ سَمِعَت(نه هيچ چشمی مانندش را ديده و نه هيچ گوشی شنيده)، چقدر گوارا و شيرين است رنج و تلاش برای رسيدن به چنين مقامی و چقدر آسان است تحمل مشکلات و نارحتيها، زيرا در نهايت آرامش ابدی و جاودانی است.

پس نخستين اثر اعتقاد به جهان پس از مرگ، مفهوم دادن و هدف بخشيدن به زندگی است زيرا از نظر معتقدين به قيامت، مرگ نيستی و نابودی بلکه دريچه ای به يک زندگی جاويدان است.

اثار عقيده به معاد از نظر قرآن

از آنجا که عقيده به معاد عاملی مهم در تربيت انسانهاست و محرکی نيرومند برای اعمال نيک و خدمت به جامعه، و در ضمن عامل بازدارنده قوی در برابر گناه و خطا کاری می باشد، در قرآن قسمت مهمی از مسائل تربيتی از اين راه دنبال شده است، در بعضی آيات می فرمايد نه تنها ايمان و اعتقاد بلکه ظن و گمان به معاد آثاری عميق دارد.

١ ـ أَلا يَظُنُّ أُولـٰئِكَ أَنَّهُم مَبعوثونَ * لِيَومٍ عَظيمٍ * يَومَ يَقومُ النّاسُ لِرَبِّ العالَمينَ. (آيا گمان نمی کنند آنها که در روز بزرگی بر انگيخته خواهند شد روزی که همه مردم در پيشگاه پروردگار حاضر می شوند). (٢)

__________________

(١) سوره زخرف، آيه ٧١.

(٢) سوره مطففين، آيه ٥ ـ ٧.

۲۳۷۱