فصل :

بدانكه ذهب را چون به باء متعدّى كنى چنان گويى ذُهِبَ بِهِ ذُهِبَ بِهِمٰا ذُهِبَ بِهِمْ ذُهِبَ بِهٰا ذُهِبَ بِهِمٰا ذُهِبَ بِهِنَّ ذُهِبَ بِك ذُهِبَ بِكُمٰا ذُهِبَ بِكُمْ ذُهِبَ بِكِ ذُهِبَ بِكُمٰا ذُهِبَ بِكُنَّ ذُهِبَ بى ذُهِبَ بِنٰا و در اسم مفعول گويى مَذْهُوبٌ بهِ مَذْهُوبٌ بِهِمٰا مَذْهوبٌ بِهِم تا آخر.

بدانكه الف فاعَلَ وسين استفعال گاه باشد كه لازم را متعدّى كنند. چون سٰارَ زَيْدٌ و سٰايَرْتُهُ و خَرَجَ زَيْدٌ و اسْتَخْرَجْتُهُ.

۶۳۲۱