خود است بر وزن تَفْعِلْنَ و واحده مؤنّث در اصل ترمِيينَ بود ، كسره بر ياء ثقيل بود حذف كردند ، پس يايى كه لام الفعل بود به التقاى ساكنين افتاد تَرْمِينَ شد بر وزن تَفْعِينَ.

چون ناصبه درآيد گويى لَنْ يَرْمِىَ لَنْ يَرْمِيٰا لَنْ يَرْمُوا تا آخر. و چون جازمه درآيد گويى لَمْ يَرْمِ لَمْ يَرْميٰا لَمْ يَرْمُوا تا آخر. ياء به جزمى بيفتد مثل لَمْ يَدْعُ كه واو بيفتاد. امر حاضر : اِرْمِ اِرْميٰا اِرْمُوا اِرْمى اِرْميٰا اِرْمينَ. نون تأكيد ثقيله : اِرْمِيَنَّ اِرْميٰانِّ اِرْمُنَّ اِرْمِنَّ اِرْميٰانِّ اِرْمينٰانِّ نون تأكيد خفيفه : اِرْمِيَنْ اِرْمُنْ اِرْمِنْ.

مستقبل مجهول يُرمىٰ يُرْمَيٰان يُرْمَوْنَ بر قياس يُدْعىٰ اسم فاعل رٰامٍ رٰامِيٰانِ رٰامُونَ رُماةٌ و رُمّاءٌ و رُمّىً رٰامِيةٌ رٰامِيَتٰانِ رٰامِيٰاتٌ و رَوٰامٍ. اسم مفعول مَرْمِىٌّ مَرْمِيّانِ مَرْمِيُّونَ تا آخر.

مَرْمِىٌّ در اصل مَرْمُوىٌ بود بر وزن مفعول ، واو ويٰاء در يك كلمه جمع شده بودند سابقِ ايشان ساكن بود ، واو را قلب بيٰاء كردند و يٰاء را بر يٰاء ادغام نمودند ، مَرْمُىٌّ شد ضمّه ميم را براى مناسبت يٰاء بدل بكسره كردند مَرْمِىٌّ شد. و همچنين در بٰاقِى الفاظ.

ناقص واوى از باب فَعِل يَفعَلُ «الرِّضا والرّضوان : خوشنود شدن».

ماضى معلوم رَضِىَ رَضِيٰا رَضُوا تا آخر. اصل رَضِىَ رَضِوَ بود واو در طرف بود ماقبل مكسور قلب بياء شد رَضِىَ شد. رَضُوا در اصل رَضِيُوا بود ، ضمّه بر ياء ثقيل بود به ماقبل دادند بعد از سلب حركت ماقبل ، ياء به التقاىِ ساكنين بيفتاد رَضُوا شد بر وزن فَعُوا. ماضى مجهول : رُضِىَ رُضِيٰا رُضُوا بر قياس رُمِىَ.

مستقبل معلوم : يَرْضىٰ يَرْضَيٰانِ يَرْضَوْنَ تا آخر. واحده مؤنّث مخاطبه

۶۳۲۱