یافتند ومتأسّفانه معمولاً به دستمایه های ارزشمند دینی وفرهنگی این سرزمین نیز در نوشته های خود هجوم آوردند. در میان همروزگاران ما نویسندگانی موفّق در وادی طنز گام نهاده وآثاری گرانسنگ پدید آورده اند ، همچون کیومرث صابری ، نام آور به «گُل آقا» ، ابوالفضل زرویی نصرآباد ، وهوشنگ مرادی کرمانی مؤلّف مجموعه قصّه های مجید.

هفتم. مقاله معرفتی ودینی

مهم ترین نوع مقاله ، همین نوع است. اصولا رسالت نویسنده انسان سازی است واز این رو ، مقاله ای که با هدف تربیت اخلاقی ودینی مردم نگاشته شود ، بالاترین جایگاه را دارد. امّا اندوهگینانه باید گفت که بیش تر آنچه صاحبانِ این نوع مقاله می نویسند ، تقلید از دیگران است وکم تر دارای شور وحال مقاله است. هر مقاله معرفتی ودینی باید همچون رودخانه ای باشد که در گستره احوال مخاطب جاری می گردد ولحظه لحظه عرصه ای نو از جان او را پشت سر می گذارد.

نویسنده مقاله ای از این نوع ، باید زبان نو را کشف کند وبا گزینش عنوان ها وواژه ها وتعابیر تازه وجان پرور ، از رهگذر طریقت تشویق وکم تر اِنذار ، خواننده را به ارزش های انسانی رهنمون گردد. انصاف باید داد که از ثمرات ارجمند انقلاب عزیز وعظیم ما ، یکی همین بود که ادبیات فارسی از این حیث تکانی خورد؛ والبتّه راهی که در پیش است ، بسیار بیش از راهی است که پیموده ایم.

از نمونه های چنین نوعی ، آثار جواد محدّثی است که بیش تر با جوانان سخن می گوید.