پس از رحلت امام سجاد عليه‌السلام اكثريت شيعه به امامت فرزندش امام محمد باقر عليه‌السلام معتقد شدند واقليتى به زيد شهيد كه پسر ديگر امام سجاد بود گرويدند وبه « زيديه » موسوم شدند.
پس از رحلت امام محمد باقر شيعيان وى به فرزندش امام جعفر صادق عليه‌السلام ايمان آوردند وپس از درگذشت آن حضرت ، اكثريت ، فرزندش امام موسى كاظم عليه‌السلام را امام هفتم دانستند وجمعى اسماعيل پسر بزرگ امام ششم را كه در حال حيات پدر بزرگوار خود درگذشته بود امام گرفتند واز اكثريت شيعه جدا شده به نام « اسماعيليه » معروف شدند. بعضى پسر ديگر آن حضرت عبدالله افطح وبعضى فرزند ديگرش محمد را پيشوا گرفتند وبعضى در خود آن حضرت توقف كرده آخرين امامش پنداشتند.
پس از شهادت امام موسى كاظم عليه‌السلام اكثريت شيعه فرزندش امام رضا عليه‌السلام را امام هشتم دانستند وبرخى در امام هفتم توقف كردند كه به « واقفيه » معروفند.
پس از امام هشتم تا امام دوازدهم كه پيش اكثريت شيعه مهدى موعود است انشعاب قابل توجهى به وجود نيامد واگر وقايعى نيز در شكل انشعاب پيش آمده چند روز بيش نپاييده وخود به خود منحل شده است ، مانند اين كه جعفر ، فرزند امام دهم پس از رحلت برادر خود ( امام يازدهم ) دعوى امامت كرد وگروهى به وى گرويدند ، ولى پس از روزى چند متفرق شدند وجعفر نيز دعوى خود را تعقيب نكرد. هم چنين اختلافات ديگرى در ميان رجال شيعه در مسائل علمى كلامى وفقهى وجود دارد كه آنها را انشعاب مذهبى نبايد شمرد.
فرقه هاى نامبرده كه منشعب شده ودر برابر اكثريت شيعه قرار گرفته اند در اندك زمانى منقرض شدند جز دو فرقه زيديه واسماعيليه كه پايدار مانده اند وهم اكنون گروهى از ايشان در مناطق مختلف مانند يمن ، هند ، لبنان وجاهاى ديگر زندگى
