آن وقت است كه انسان اصالت واستقلال را از خود واز هر چيز گرفته به صاحبش رد مى كند ودل از هر جا كنده به خداى يگانه مى پيوندد ودر برابر عظمت وكبرياى وى به چيزى جز وى سر تعظيم فرود نمى آورد.

آن وقت است كه انسان تحت ولايت وسرپرستى پروردگار پاك قرار مى گيرد هر چه را بشناسد با خدا مى شناسد وباهدايت ورهبرى خدا با اخلاقى پاك واعمالى نيك ( آيين اسلام وتسليم حق كه آيين فطرت است ) متلبس مى گردد.

اين است آخرين درجه كمال انسانى ومقام انسان كامل يعنى امام كه به موهبت خدايى به اين مقام رسيده وكسانى كه از راه اكتساب به اين كمال نائل شوند با اختلاف درجاتى كه دارند پيروان حقيقى امام مى باشند.

واز اين جا روشن مى شود كه خداشناسى وامام شناسى هرگز از هم جدا نمى شوند چنان كه خداشناسى وخودشناسى از هم جدا نمى شوند ، زيرا كسى كه هستى مجازى خود را بشناسد هستى حقيقى خداى بى نياز را شناخته است.