سرهاى شهدا به سوى كوفه حركت دادند ( در ميان اسيران از جنس ذكور تنى چند بيش نبود كه از جمله آنان فرزند بيست ودو ساله امام حسين ، كه سخت بيمار بود ؛ يعنى امام چهارم وديگر فرزند چهار ساله وى محمدبن على كه امام پنجم باشد وديگر حسن مثنى فرزند امام دوم كه داماد امام حسين عليه‌السلام بود ودر جنگ زخم كارى خورده ودر ميان كشتگان افتاده بود او را نيز در آخرين رمق يافتند وبه شفاعت يكى از سرداران سر نبريدند وبا اسيران به كوفه بردند ) واز كوفه نيز به سوى دمشق پيش يزيد بردند.
واقعه كربلا واسيرى زنان ودختران اهل بيت وشهر به شهر گردانيدن ايشان وسخنرانى هايى كه دختر اميرالمؤمنين عليه‌السلام وامام چهارم « كه جزء اسيران بودند » دركوفه وشام نمودند بنى اميه را رسوا كرد وتبليغات چندين ساله معاويه را از كار انداخت وكار به جايى كشيد كه يزيد از عمل مأمورين خود در ملأ عام بيزارى جست وواقعه كربلا عامل مؤثرى بود كه با تأثير مؤجل خود حكومت بنى اميه را برانداخت وريشه شيعه را استوارتر ساخت واز آثار معجل آن انقلابات وشورش هايى بود كه به همراه جنگ هاى خونين تا دوازده سال ادامه داشت واز كسانى كه در قتل امام شركت جسته بودند حتى يك نفر از دست انتقام نجستند.
كسى كه در تاريخ حيات امام حسين عليه‌السلام ويزيد واوضاع واحوالى كه آن روز حكومت مى كرد ، دقيق شود ، ودر اين بخش از تاريخ كنجكاوى نمايد ، شك نمى كند كه آن روز ، در برابر امام حسين عليه‌السلام يك راه بيشتر نبود وآن همان كشته شدن بود وبيعت يزيد كه نتيجه اى جز پايمال كردن علنى اسلام نداشت ، براى امام مقدور نبود.
زيرا يزيد با اين كه احترامى براى آيين اسلام ومقررات آن قائل نبود ، وبند وبارى نداشت ، به پايمال كردن مقدسات وقوانين اسلامى بى باكانه تظاهر نيز مى كرد.
ولى گذشتگان وى اگر با مقررات دينى مخالفت مى كردند ، آنچه مى كردند در لفافه دين مى كردند وصورت دين را محترم شمرده با يارى پيغمبر اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله وساير مقامات
