دوم اين كه بسيار اتفاق مى افتد كه يكى از ما كسى را به امرى نيك بايد راهنمايى كند در حالى كه خودش به گفته خود عامل نباشد ولى هرگز در پيغمبران وامامان كه هدايت ورهبريشان به امر خداست ، اين حال تحقق پيدا نمى كند. ايشان به دينى كه هدايت مى كنند ورهبرى آن را به عهده گرفته اند ، خودشان نيز عاملند وبه سوى حيات معنوى كه مردم را سوق مى دهند ، خودشان نيز داراى همان حيات معنوى مى باشند ، زيرا خدا تا كسى را خود هدايت نكند هدايت ديگران را به دستش نمى سپارد وهدايت خاص خدايى هرگز تخلف بردار نيست.
واز اين بيان مى توان نتايج زير را به دست آورد :
١. در هر امتى ، پيغمبر وامام آن امت در كمال حيات معنوى دينى كه به سوى آن دعوت وهدايت مى كنند ، مقام اول را حائز مى باشند ، زيرا چنان كه شايد وبايد به دعوت خودشان عامل بوده وحيات معنوى آن را واجدند.
٢. چون اولند وپيشرو وراهبر همه هستند از همه افضلند.
٣. كسى كه رهبرى امتى را به امر خدا به عهده دارد چنان كه در مرحله اعمال ظاهرى رهبر وراهنماست در مرحله حيات معنوى نيز رهبر وحقايق اعمال با رهبرى او سير مى كند (١) .
__________________
الحيا حتى يستحى منه الخلق ويمشى على الأرض مغفوراً له واجعل قلبه واعياً وبصيراً ولا أخفى عليه شيئاً من جنة ولا نار وأعرفه ما يمرُّ على الناس في القيامه من الهول والشدة » . « بحارالانوار ، چاپ كمپانى ، ج ١٧ ، ص ٩ » .
عن ابي عبدالله عليه‌السلام قال : استقبل رسول الله صلى‌الله‌عليه‌وآله حارثة بن مالك بن النعمان الانصارى فقال له : كيف أنت يا حارثة بن مالك ؟ فقال : يا رسول الله مؤمن حقاً. فقال له رسول الله : لكل شىء حقيقة فما حقيقة قولك ؟ فقال : يا رسول الله ، عرفت نفسى عن الدنيا فاسهرت ليلي وأظمات هو اجرى فكاني انظر إلى عرش ربّي وقد وضع للحساب وكأني انظر إلى أهل الجنة يتزاورون في الجنة وكأني أسمع عواء أهل النار في النار فقال رسول الله : عبد نور الله قلبه - « فيض كاشانى ، وافى ، جزء سوم ، ص ٣٣ »
(١) ﴿ وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَأَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ ﴾ ؛ ما آنها را امام قرار داديم كه به وسيله امر ما مردم را هدايت كنند وانجام كارهاى نيك را به آنها وحى كرديم. ( انبيا ، آيه ٧٣ ) ﴿ وَجَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا ﴾ ؛
