انتخاب وبرنامه ریزی

آن چه درمورد رد پیشنهاد سران قیام عباسی از طرف امام صادق عليه‌السلام گفتیم در این خلاصه می شود که پیشنهاد دهندگان فاقد صلاحیت لازم برای یک قیام اصیل مکتبی بودند. آنان نیروهای اصیلی نبودند که بتوان به کمک آن ها یک نهضت اسلامی خالص را رهبری کرد واگر نیروهای اصیل ومکتبی به قدر کافی در اختیار امام بود ، حتماً نهضت را در اختیار می گرفت.

به تعبیر دیگر ، امام که وضع وحال امت را از لحاظ فکری وعملی می دانست واز شرائط سیاسی واجتماعی آگاه بود ومحدودیّت قدرت وامکانات خویش را که می توانست در پرتو آن مبارزه سیاسی را آغاز کند می شناخت ، قیام به شمشیر وپیروزی مسلحانه وفوری را برای بر پا داشتن حکومت اسلامی کافی نمی دید ، چه ؛ برای تشکیل حکومت خالص اسلامی ، تنها آماده کردن قوا برای حمله نظامی کافی نبود ، بلکه پیش از آن بایستی سپاهی عقیدتی تهیه می شد که به امام وعصمت او ایمان ومعرفت کامل داشته باشد وهدف های بزرگ او را ادراک کند ودر زمینه حکومت از برنامه او پشتیبانی کرده از دستاوردهایی که برای امت حاصل می گردید ، پاسداری نماید.

گفتوگوی امام صادق عليه‌السلام با یکی از اصحاب خود ، مضمون گفته فوق را آشکار می سازد : از «سدیر صیرفی» روایت است که گفت : بر امام وارد شدم وگفتم : چرا نشسته اید؟

گفت : ای سدیر چه اتفاقی افتاده است؟

گفتم : از فراوانی دوستان وشیعیان ویارانت سخن می گویم.

گفت : فکر می کنی چند تن باشند؟

گفتم : یکصد هزار.

گفت : یکصد هزار؟

گفتم : آری وشاید دویست هزار.

۷۵۸۱