قرار داده ای ... خدایا ، تو در هر زمان ، دین خود را بهوسیله امامی تأیید فرموده ای که او را برای بندگانت رهبر وپرچمدار ، ودر گیتی مشعل هدایت قرار داده ای ، پس از آن که او را با ارتباط غیبی ، با خود مرتبط ساخته ای. او را وسیله خشنودی خود قرار داده وپیروی از او را واجب کرده ای واز نافرمانی او بیم داده ای. به اطاعت از امر او وپذیرش نهی او دستور داده ای ومقرر داشته ای که هیچ کس از او سبقت نگیرد وهیچ کس از پیروی او پس نماند ...».

حضرت در این دعا نیز از نقش وموقعیت ویژه رهبران الهی وامامان از خاندان نبوت وامتیازهای آنان سخن می گوید ، واین ، دقیقاً به معنای نفی مشروعیت حکومت زمام داران وقت بود.

۴. برخورد ومبارزه با علمای درباری

یکی از شورانگیزترین بخش های زندگی امامان ، برخورد ومبارزه آنان با سررشته داران ناشایست فکر وفرهنگ در جامعه اسلامی عصر خویش یعنی فقهاء ، محدثان ، مفسران ، قُرّاء وقُضات درباری است. اینان کسانی بودند که فکر وذهن مردم را به سود قدرت های جور ، جهت می دادند وآنان را با وضعی که خُلفای بنی امیه وبنی عباس می خواستند در جامعه حاکم باشد ، عادت می دادند ونسبت به آن وضع ، مطیع وتسلیم می ساختند وزمینه فکری وذهنی را برای پذیرش حکومت آنان فراهم می کردند.

نمونه این گونه برخورد در زندگانی سیاسی امام چهارم ، برخورد شدید آن حضرت با «محمد بن مسلم زهری» (۱۲۴. ۵۸ ق) محدث درباری است.

زُهْری کیست؟

زهری یکی از تابعان وفقیهان آن عصر واز محدثان بزرگ مدینه بود وعلم

۷۵۸۱