کودکی خود را در شهر مدینه سپری کرد. حدود دو سال از خلافت جدش امیرمؤمنان عليه‌السلام را درک نمود وپس از آن مدت ده سال شاهد حوادث دوران امامت عموی خویش امام مجتبی عليه‌السلام بود که تنها در شش ماه آن عهده دار خلافت اسلامی بود. پس از شهادت امام مجتبی عليه‌السلام در سال ۵۰ هجری ، به مدت ده سال در دوران امامت پدرش حسین بن علی عليه‌السلام که در اوج قدرت معاویه با او در ستیز ومبارزه بود ، در کنار او قرار داشت.

در محرم سال ۶۱ هجری در جریان قیام وشهادت پدرش حسین عليه‌السلام در سرزمین کربلا حضور داشت. پس از فاجعه کربلا که امامت به او رسید ، همراه دیگر اسیرانِ اردوگاه حسینی ، به اسیری به کوفه وشام برده شد ، ودر این سفر ، سرپرست وتکیه گاه اسیران در کوران مصائب وگرفتاری ها بود. او در این سفر با سخنرانی های آتشین خود حکومت یزید را رسوا ساخت وپس از بازگشت از شام ، در شهر مدینه اقامت گزید تا آن که در سال ۹۴ یا ۹۵ هجری به شهادت رسید ودر قبرستان معروف «بقیع» در کنار قبر عمویش امام حسن عليه‌السلام به خاک سپرده شد.

خلفای معاصر حضرت

امام علی بن الحسین در دوران امامت خود با زمام داران یاد شده در زیر معاصر بوده است :

۱. یزید بن معاویه (۶۱ ـ ۶۴ ق). (۱)

۲. عبدالله بن زُبیر (۶۱ ـ ۷۳). (۲)

__________________

۱ ـ ارقام داخل پرانتز گویای مدت حکومت خلفا در زمان امامت حضرت سجاد عليه‌السلام می باشد.

۲ ـ عبدالله بن زبیر از معدود کسانی بود که با یزید بیعت نکرده بود ، از این رو پس از مرگ معاویه ، اندکی پیش از حرکت حسین بن علی عليهما‌السلام به سوی مکه ، به این شهر گریخت ودر آن جا سرگرم فعالیت های سیاسی شد. پس از شهادت امام حسین عليه‌السلام ، چون رقیبی در حجاز نداشت ، طرفدارانی پیدا کرد وخود را خلیفه خواند. یزید تا آخر عمر نتوانست او را شکست بدهد واو تا سال ۷۳ همچنان درمکه پرچم حکومت را

۷۵۸۱