حسین عليه‌السلام دعوت می کردند. مردم نیز از شیعه وغیر شیعه دسته دسته به آن ها می پیوستند. توابین سرگرم مقدمات قیام بودند که یزید مرد. پس از مرگ یزید ، توابین عده ای را به اطراف فرستادند تا مردم را دعوت به همکاری کنند. در این هنگام ، احتیاط واختفا را کنار گذاشته علناً به تهیه اسلحه وتجهیزات جنگی پرداختند.

شب جمعه پنجم ربیع الثانی سال ۶۵ ق نخستین شعله قیام زبانه زد : در آن شب ، توابین با هم به سوی تربت پاک امام حسین عليه‌السلام روانه شدند وهمین که بالای قبر آن حضرت رسیدند ، فریادی از دل برآورده عنان اختیار از کف دادند واین سخنان را با اشک دیدگان درهم آمیختند :

«پروردگارا! ما فرزند پیامبر را یاری نکردیم ، گناهان گذشته ما را بیامرز وتوبه ما را بپذیر ، به روح حسین ویاران راستین وشهید او رحمت فرست ، ما شهادت می دهیم که بر همان عقیده هستیم که حسین بر سر آن کشته شد. پروردگارا! اگر گناهان ما را نیامرزی وبه دیده رحم وعطوفت بر ما ننگری ، زیان کار وبدبخت خواهیم بود ...»

پس از پایان این صحنه مهیج وشورانگیز ، قبور شهدا را ترک گفته به سمت شام حرکت کردند ودر سرزمینی به نام «عین الورده» با سپاه شام ، که فرماندهی آن ها را عبیدالله بن زیاد به عهده داشت ، رو به رو شدند وپس از سه روز نبرد سخت ، سرانجام شکست خوردند وسران انقلاب به جز «رفاعه» به شهادت رسیدند وبقیه نیروهایشان به فرماندهی رفاعه بن شدّاد به کوفه بازگشتند وبه هواداران مختار که در کوفه فعالیت داشتند ، پیوستند. (۱)

قیام توابین ، گرچه هدف اجتماعی روشنی نداشت ، وخیلی زود با شکست رو به رو گردید ، ولی در هرحال بر مردم کوفه تأثیر عمیقی به جا گذاشت وافکار عمومی را برای مبارزه با حکومت بنی امیه آماده ساخت.

__________________

۱ ـ ابومخنف ، مقتل الحسین ، ص ۲۴۸ ۳۱۰ ؛ ابن اثیر ، الکامل فی التاریخ ، ج ۴ ، ص ۱۵۸۱۸۶.

۷۵۸۱