کمترین اعتقادی نداشت. او جوانی ناپخته ، شهوت پرست ، خودسر ، وفاقد دوراندیشی واحتیاط بود. او فردی بی خرد ، بی باک ، خوشگذران ، عیاش ، وکوتاه فکر بود.

یزید ، که پیش از رسیدن به حکومت ، اسیر هوس ها وپایبند تمایلات افراطی خود بود ، بعداز رسیدن به حکومت نیز نتوانست حداقل مثل پدر ، ظواهر اسلام را حفظ کند ، بلکه در اثر روح بی پروایی وهوسبازی که داشت ، علناً مقدسات اسلامی را زیر پا می گذاشت ودر راه ارضای شهوات خود از هیچ چیز فروگذاری نمی کرد. او علناً شراب می خورد وتظاهر به فساد وگناه می کرد. وقتی در شب نشینی ها وبزم های اشرافی می نشست وبه باده گساری می پرداخت ، بی باکانه اشعاری بدین مضمون می سرود :

«یاران هم پیاله من! برخیزید وبه نغمه های مطربان خوش آواز گوش دهید وپیاله های شراب را پی درپی سر بکشید وبحث ومذاکره علمی وادبی را کنار بگذارید. نغمه های هوس انگیز ساز وآواز ، مرا از شنیدن «اذان» وندای «الله اکبر» باز می دارد ومن حاضرم حوران بهشتی را] که نسیه است [با خم شراب] که نقد است [عوض کنم» نقد ؛ مال ما ونسیه برای کسانی که به قیامت معتقدند! (۱) وبا این وقاحت به مقدسات اسلامی دهن کجی می کرد!

او صراحتاً موضوع رسالت ونزول وحی بر حضرت محمد صلى‌الله‌عليه‌وآله را انکار می کرد وهمچون جد خود ابوسفیان همه را پنداری بیش نمی دانست ، چنان که پس از پیروزی ظاهری برحسین بن علی عليه‌السلام ضمن اشعاری گفت : «هاشم با ملک

__________________

(سبط ابن جوزی ، تذکره الخواص ، ص ۲۹۱).