شاید به همین دلایل ونیز به دلیل صحه گذاشتن حسین بن علی عليه‌السلام بر صلح امام حسن عليه‌السلام بود که حسین بن علی عليه‌السلام پس از شهادت برادر بزرگوار خود ، در مدت ده سال آخر حکومت معاویه یعنی تقریباً از سال ۵۰ تا ۶۰ هجری قیام نکرد ، بلکه در انتظار فرصت مناسب ، روزشماری می نمود وبه آماده ساختن افکار عمومی اکتفا میورزید ، زیرا اگر در این زمان قیام می کرد ، معلوم نبود بازتاب آن در جامعه اسلامی چگونه خواهد بود ودر افکار عمومی چگونه انعکاس خواهد یافت؟
یزید ، چهره منفور جامعه اسلامی
اما این مطلب در مورد یزید درست برعکس بود ، زیرا (چنان که درزندگانی امام حسین عليه‌السلام گفته ایم) یزید نه تنها پختگی وتدبیر وسیاست پدر را نداشت ، بلکه از رعایت ظواهر اسلام نیز که می خواست به نام آن بر مردم حکومت کند ، فرسنگ ها دور بود.
یزید جوانی ناپخته ، شهوت پرست ، خودسر ، وفاقد دوراندیشی واحتیاط بود. او فردی بی خرد ، متهوّر ، خوشگذران ، عیاش ، ودارای فکر سطحی بود.
یزید که پیش از رسیدن به حکومت اسیر هوس ها وپایبند تمایلات افراطی بود ، بعد از رسیدن به حکومت نیز نتوانست حداقل مثل پدر ظواهر اسلام را حفظ کند ، وخود را ولو به صورت ظاهر ، فردی دیندار وبا ایمان معرفی کند ، بلکه در اثر خصلت بی پروایی وهوسبازی که داشت ، علناً مقدسات اسلامی را زیر پا گذاشت ودر راه ارضای شهوات خود از هیچ چیز فروگذاری نکرد. او علناً شراب می خورد وتظاهر به فساد وگناه می کرد.
یزید از لحاظ سیاسی آن قدر ناپخته بود که ماهیت اصلی حکومت بنی امیه را که دشمنی آشتی ناپذیر با اسلام وبازگشت به دوران جاهلیت واحیای رژیم اشرافی آن زمان بود ، کاملاً به مردم نشان داد.
این پرده دری ها وبی بند وباری های یزید برای همه ثابت کرده بود که وی
